Ptak i Bogurodzica były w moim poście komentarzu wyłącznie ilustracją do tezy, że w polskim patriotyźmie musi się coś zmienić i to na lepsze, jeżeli chcemy w przyszłości być dumni i z Polski i z siebie.

Na akapit przykładów patriotyzmu pańskiej rodziny mógłbym odpowiedzieć podobnie długim własnym, siłą rzeczy o inaczej rozłożonych akcentach.

To prawda, że to coś wynosi się z domu. Ale każdy dzień życia we wspólnocie, która nazywa się Polską, może ten patriotyzm utrwalać, wzmacniać, osłabiać, lub w najgorszych przypadkach – niszczyć.

Mój na przykład wzmocniło Przyrzeczenie Harcerskie, które składałem trzymając dwa palce na dwukolorowym kawałku płótna, o drugiej w nocy, w lesie otaczającym cmentarz w Palmirach. Ptaka nie widziałem, bo było ciemno, ale na pewno krążył nad nami.

Bez szczególnych perturbacji mój patriotyzm pozostał ze mną do dziś. Wydoroślał i owszem. Nie jest na pokaz, nie krzyczy hurra i precz. Umie odróżnić patriotyzm ludowy od szowinizmu. I wie, że tak jak wszystko na świecie, tak i patriotyzm może się zmieniać. Pozostając patriotyzmem. Polskim, w tym przypadku.