Magio (czarna czy biała?) !

Nie musi mnie być stać na więcej. To jest bardzo realny scenariusz. Unia Europejska rozwijała się początkowo urzeczona rozładowaniem wojennych napięć, potem wzrostem zamożności społeczeństw, potem upadkiem komunizmu a teraz doszła do ściany nowych wyzwań, do rozwiązania których obecna formuła nie jest właściwa. Jeśli Unia nie będzie mogła się przekształcić tak, aby zabezpieczyć długofalowe interesy jej najbardziej wpływowych członków to się rozpadnie. Wystarczy np. że Niemcy nie podpiszą kolejnego budżetu, gdzie będą po raz kolejny głównym płatnikiem netto opłacającym rozwój państw-pijawek, z których nie ma żadnego pożytku i które rzucają tylko Niemcom i Francji kłody pod nogi nie poddając przy tym żadnych sensownych propozycji alternatywnych.

I co? Uważa Pani, że Unia będzie dalej happy bez budżetu?

To się nie stanie za rok, ale najpierw będzie przygotowany grunt pod nowy układ a stary się po prostu porzuci jako nierozwojowy. I Polska będzie mogła im podskoczyć – oni się Polski nie przestraszą!

I ja w ogóle nie mogę zrozumieć tego straszenia Niemcami. To jest jakiś bełkot. Najlepsze, co Polskę może spotkać, to głęboko związać swoje interesy z niemieckimi i francuskimi. To zapewni nam długotrwały rozwój i awans cywilizacyjny (bo proszę pani ja uważam jednak, że poziom cywilizacyjny Niemiec i Francji o dobre sto lat wyprzedza poziom polski) a bzdety o utracie kontroli nad ziemią, majątkiem czy groźbę wynarodowienia, to sobie mogą Kaczory gościom spod budki z piwem opowiadać. To straszenie trwa od dobrych dziesięciu lat a tymczasem Polska ma się najlepiej od wielu lat – będąc przecież członkiem “żydowsko-niemieckiej” Unii, w której gros naszego rozwoju finansują tak znienawidzone przez endeckich oszołomów Niemcy.

Lęk przed Niemcami wynika z głębokich kompleksów kartoflanych braci i ich otoczenia, którzy po prostu nie wyobrażają sobie, że współczesne stosunki europejskie nie podlegają już dziewiętnastowiecznym imperialnym paradygmatom (tu wyłączam Rosję!), lecz nastawione są na współpracę. Tu każdy dba o własne interesy, lecz pewnych granic się nie przekracza. Do kartofli to jednak jeszcze nie dotarło.