Twierdzenie, że pamiętam wszystko ze szkoły podstawowej byłoby gruba przesadą, jako że dotyczy to okresu połowy lat pięćdziesiątych minionego już wieku. Niemniej odnoszę wrażenie, iż w owym czasie problemów z dysleksją większego nie było. Wbijano nam do głowy ortografię i jakoś ją wbito. Jednym prędzej, innym trochę z kłopotami. W każdym razie nie było w owych czasach takiego halo z tego powodu, być może dlatego, że nikt jeszcze nie zidentyfikował wówczas tego problemu.

Jedynym przypadkiem z nią związanym (o ile wtedy już ją nazywano tym określeniem) była metoda sprawdzania poprawności zapisu, o której Pan zresztą wspomina czyli zapisać dwie wersje i wybrać na oko tę, która wygląda lepiej.

I tak się zastanawiam, czy przypadkiem zidentyfikowanie naukowe tego problemu nie było czasem równoznaczne z jego erygowaniem. A może to problem cywilizacyjny? Tylko proszę mnie nie bić za te dywagacje:-))

Pozdrawiam serdecznie

PS. Aha, jeszcze jedno – za moich czasów to miałem jeszcze lekcje kaligrafii w podstawówce: pisaliśmy zwykłymi piórami ze stalówkami, czasami niektorzy z nas używali tzw. piór wiecznych