Ja jeszcze czuję ich łkanie. Słyszę ten wewnętrzny krzyk. Widzę oczy wypalone bezsilnością i strachem. I radość z krótkich chwil, kiedy uświadamiały sobie, że jednak można inaczej.
Słyszę krzyk ich dzieci, które krzyczały tato przestań!!! I widzę też ich nienawiść do siebie i świata. Przypominają mi anioły z połamanymi skrzydłami.