Tak bylo.
Ale bylo cos jeszcze, co dawalo tym zagonionym kobietom realną korzyść.
Krótszy dzień pracy. Parę godzin urwanych na wiosenny spacer z dzieckiem.
Czasem jakiś bon, talon, albo prezent w postaci slodyczy. W tamtych czasach wszystko to było bardzo cenne.

Dziś, kiedy krytykuje się obyczaje PRLu – akurat to “święto”, w sposób niezamierzony broni się przed wykpieniem. Może dlatego, ze jako jedyne z długiej listy ówczesnych świąt ma, mimo tego zwiędłego tulipana, jakiś człowieczy wymiar.
Jakiś sentymentalny, mocno wstydliwy, nieco zapoznany urok ponadczasowej kobiecości.

Pozdrawiam, ciepło dziękując Markowi za miły, męski gest.