Tim Burton to reżyser po którym możemy spodziewać się wszystkiego… A właściwie wszystkiego co jest nieprzewidywalne, dziwne i mroczne. “Jeździec bez głowy”, “Gnijąca panna młoda”, “Planeta małp”. W jego reżyserii nawet filmy dla dzieci tak jak “Charlie i fabryka czekolady” są dziwnie niepokojące i niektórych dorosłych przyprawiają o dreszcze.
Kiedy tylko usłyszałam o pomyśle ekranizacji musicalu “Sweeney Todd” ucieszyłam się jak dziecko. Jestem bowiem fanką horroru, musicalu a także Johnny’ego Depp’a, bardzo lubię twórczość Burtona.
Doczekałam się premiery.
Zobaczyłam. I co? I nie zawiodłam się. Film jest mroczny i bardzo krwawy. Czytałam recenzje w których “Sweeney…” był nazywany “krwawym pasztetem”. Trudno się z tym nie zgodzić. Według mnie ten pasztet jest jednak bardzo smaczny.
Historia demonicznego golibrody przypomina klimatem polskie baśnie ludowe. Fabuła jest baśniowa. Niewielu już pamięta, że baśnie nie zawsze kończyły się dobrze.
Krew tutaj bryzga ekran. Wszystko jest we krwi. Główny bohater jest mścicielem-mordercą, w dodatku oczarowana nim sąsiadka zapieka ofiary golibrody w ciastkach-jak twierdzi z oszczędności. Okropne? Obrzydliwe? Tak. Szczególnie, że giną niewinni. Coś bardzo ważnego udało się reżyserowi. Burton sprawił, że lubimy bohaterów. Morderców i kanibali. Lubimy ich. Jest to według mnie bardzo ważne. Utożsamiamy się z mścicielem z brzytwą o twarzy Johnny’ego Depp’a. Chcemy by zabijał, chcemy by się mścił, nie chcemy by spisek się wydał.
Co do śpiewu, bo to wszak musical, to niewiele się na tym znam. Nie ocenię więc czy Depp, Bonham Carter, czy Rickman potrafią śpiewać.
Wiem natomiast, że piosenki świetnie wkomponowują się w film. Są potrzebne i dobrze brzmią w londyńskich dekoracjach.
Polecam ten film Burtona, ale tylko tym kinomanom którzy potrafią znieść malownicze podrzynanie gardeł i widok ludzi objadających się ciastem z ludzkim nadzieniem.
Pozdrawiam mrocznie!