to strasznie łaskotliwy jest…

taki był zamysł pierwotny i nadal taki jest zamysł główny tego blogu, żeby opowiadać historie. Czasami zdarzają sę bardziej publicystyczne wtręty, ale i tak mniej niż by mogło być (jak sądzę).
Numerować nie warto, bo historie przychodzą i odchodzą wraz ze skojarzeniami, przypomnieniami, lekturami, cudzymi blogami.

No i oczywiście, że bym się nie obraził.

to, Panie Lorenzo, nadmiernie drobiazgowi szczególarze siedzą.
Ja, na ten prrzykład, wcale bym na takiego szczególarza trafić nie chciał.

wielką przyjemnoiść swoimi słowami.
Będę sę staral sprostać...
Ale tak sobie pomyślałem, że zamiast wysyłać, to może lepiej linkować, tak jak ja dla naprzykładu parę już linków do cudzych utworów na TXT posłałem.

gdyby pan N. groźby swoje miał zrealizować i pana Y. likwidować, to wielu by zasmucił. Ale jeśli groźby, niezrealizowane oczywiście, mają skutkować takimi historyjkami, to proszę bardzo.
Słuchać bardzo lubię, marzy mi się takie ustawienie pana Y. przy ognisku, albo może przy kominku, bo aura taka niezbyt ogniskowa, chwycenie w prawą dłoń naczynia wypełnionego czymś smakowitym, zajęcie wygodnego miejsca w tłumku siedzącym dookoła i zasłuchanie się.

Czego sobie i Państwu życzę

ale wie Pani, że ja wybrednego gardła jestem?

z Panem Referentem w tej kwesti zdarzalo nam się zamienić słów kilka, więc nie tylko swoje rozeznanie ma, ale i na jego blogu pewną orientację o moich starczych gustach znaleźć można.

Panie Lorenzo, nie wyklucza.
Ale na moje historie z Krakowa to Pan tak znowóż nie łasuj, bo jakby tu powiedzieć...
Jak mi ktoś kiedyś zadał pytanie, czemu do Krakowa nie jadę (Zjazd był jakiś, albo inna żałobna uroczystość), to odpowiedziałem, że już raz byłem.
Ale z drugiej strony miasto Paryż podobnego u mnie zażywa uznania, więc może być, że to ze mną coś nie tak jest.

Coś Pan dzisiaj w kostycznym nastroju jak widzę.

A co do Krakowa, to pewnie jakąś alergie Pan masz. To calkiem normalne, Pan nie uwierzy, jakich się ludize uczuleń od jedzenia napakowanego chemia nabawiają!

Pozdrawiam i zdrowia życzę

Nie, chcesz Pan? Nie czytaj. Albo poczytaj sobie pan broszuke o metodzie termiczneju, i zaprowadź Pan świadome ojcostwo, bo się brzemienne blogerzy skarżą na pańską jurność.

żeby Pana udobruchać, to powiem, że mi Pan stereotyp przełamujesz, dla dystansu swojego.
Jeszcze z pól roku z Panem się w sieci pospotykam i zaryzykuje przejazd autostradą z Katowic…

gdybym wiedzial, że Pani w okolicznej przebieralni siedzi, to bym przyszedł pomóc, czy co…

A za to z drobiem to ja nic nie chcę mieć wspólnego, odkąd moja Mamusia na Wszystkich Świętych podała pieczonego kurczaka z czterema udkami…

Ale to jeszcze za Gierka było…

Tak na ucho Panu powiem, że w Krakowie to ja tylko z domu do pracy, z pracy na lotnisko i z powrotem. Czasami tylko, w sobotę, w “Europejskiej” na Rynku, zadumam się nad kawą.

Zresztą mojego Krakowa już nie ma. Skończyl się jakieś trzydzieści lat temu po kilkuset latach istnienia. I nie pomogą malowane ściany i nowe drogi. Tamta atmosfera już se ne vrati.

To co jest teraz, to chińska podróbka dla turystów. Tylko śmiać się można sarkastycznie, niekiedy przez lzy. I opowiadac dowcipy, anegdoty trochę zlosliwe z dawnych czasów.

Wcale się Panu nie dziwię, że Pana do tego miasta nie ciagnie, bo raz już Pan tu byl. Pytanie kiedy?

Pozdrawiam ze smutkiem

Czy widzisz pan, że Yayco robi pana, jak to się kiedyś mawiało, w bambuko?
Kudy Florencja, kudy Kleparz, że tak powiem.
Igła

w takim dajmy na to Wrocławiu, w hotelu tej samej klasy przenocować można za pól ceny krakowskiej albo i taniej. A z hotelu wyjść na Rynek, kufelek ciemnego Spiża zamówić, pod chlebek ze smalcem, popijać i patrzeć na Wrocławianki.

Pięknie tam jest…
Ale to pewnie dlatego, że do Wrocławia to zawsze wracam jak do drugiego domu…

Ja nie takie klechdy na Kaźmirzu slyszalem, tak że te z Grochowa traktuję jako mile opowieści miesjcowosci letniskowej pn. Warszawa. Co oczywiście nie umniejsza w żadnym stopniu mego szacunku dla Pana Yayco. Aczkolwiek przytoczona przez Damę Jull zaslyszana informacja na temat hormonów u… przepraszam za wyrażenie… drobiu, może rzucić dodatkowe swiatlo na calą kwestię. O smaczku nie wspominając.

Można by również poprosić o opinię na ten temat (tzn. relacji Grochów-Kraków) pana Kleinę...

Jednakże biorąc pod uwagę wiek Pana Yayco i mój (stulecie albo i dwa) należaloby raczej wykrzyknąć – “Ciszej!” (o nie, żadnych domyslów!). A to ze względu na nadwyręzone już organy sluchu obu Panów. I niech Damy nasze zadbają o nasz sloneczny nastrój.

Patrz Pan, czytaj i sluchaj, Panie Iglo. Jak sie Panu uda i źli blogerzy Pana nie zagryzą, to możesz Pan liczyć na taka emeryturę:)))

Pozdrawiam więc slonecznie

A wiesz Pan, że w Krakowie, niedaleko Rynku, jest ulica Wenecja? I jakby sie kto uparl, to można po niej gondolą poplywać, tyle że pod ziemią:)) Ot, ciekawostka!

Są też ulice Retoryka i Gramatyka. Zgadnij Pan, skąd się wzięly ich nazwy. Ja w tym czasie dam się wyprowadzić naszemu jamnikowi na spacer. Ale wrócę, ku Pańskiej niewątpliwej radości.

Podrawiam z przytupem

Z tymi nieboszczykami to jest trochę jakby makabreska taka. Otóż nigdzie w Polszcze, a tym bardziej na świecie, tak doskonale nie udaja się wszelkie jubileusze, ceremonie wielkie, no i oczywiście pogrzeby, szczególnie wieszczów naszych, aktorów narodowych. Tak i Krakusy z tego rodzaj rozrywki sobie uczynily.

Imaginuj Pan soebie, ileż to tematów do plotek, obgadywania etc. To na lata cale musialo wystarczyć, bo gwarancji na to, że za miesiąc jakaś znaczna persona ten padól smutny pożegna, niestety nie ma.

Doskonale wyczul i rozumial to Piort Skrzynecki organizując w latach 80-tych ubieglego wieku uroczystości z okazji jubileuszu 15o lecia wjazdu Xięcia Poniatowskiego do Krakowa, czy też kilku innych znacznych dla naszego Miasta wydarzeń.

Co do ulic Retoryka i Gramatyka – są to nazwy średniowiecznych wydzialów Almae Matris Jagiellonica, które dostaly w darze od króla wioski, by się z nich utrzymywać.
I te ulice leżą w tym miejscu, gdzie niegdyś owe wioski byly.

Najśmieszniejsze (to dowód na kurczenie sie materii w miare uplywu lat), że w owych czasach konno się tam podróżowalo kilka godzin niemal. A dzisiaj – rzut beretem, 15 minut na piechotę od UJ ulicą Pilsudzkiego. A potem przez Retoryka, a dalej Wenecją plynęla starym korytem Rudawa (doplyw Wisly).

Pod koniec XIX w. stara odnogę przykryto i plynie dziś pod ziemią. A nowa Rudawa przeniosla się za Blonia (czyli najwiekszą ląkę w Europie, leżącą w centrum miasta) i wplywa do Wisly nieopodal przepięknego klasztoru Norbertanek. A naprzeciwko, po drugiej stronie Wisly, są Dębniki, gdzie chowal się przed Lajkonikiem Pan Igla.

A nad tym wszystkim unosi się duch Rzepichy, skutecznie wplywając na nastrój i sposób zachowania krakowskich mieszczan. O Bloniach opowiem Panu następnym razem – a jest to nader ciekawa historia związana z walka z komuchami. I wcale nie idzie tu o spotkania z Janem Pawlem II, a rzecy co najmniej o jedno dziesięciolecie starsze.

Pozdrawiam serdecznie przynudzając z lekka

Pana dziwi ten powolny rytm zycia w Krakowie, oczywiście w porównaniu do Warszawy i paru innych miasteczek-molochów.

Dla wyjasnienia rysuneczek Leszka Biernackiego, który – niestety – w latach 70-tych wyjechal, jak to mieli w zwyczaju krakowscy artysci, do Paryża. I chyba nie wrócil.

Oto pod wielkim baobabem czy też sekwoją siedzi dwóch neandertalczyków. W tle zarysy wielkiego miasta, wiezowce i takie tam. I podpis – “Aleśmy sie zagadali!”

Sam Pan przyzna, że taki numer to tylko w Krakowie jest mozliwy:)))

Pozdrawiam

PS. A te felietony krakowskie… hm.. Jutro, a raczej w sobotę, bo moje wizyty w Warszawie sa niemal zawsze męczące (to serio – cisnienie mi dokucza), opisze Panu tę ciekawą i pouczającą historię o Bloniach w czasach jedynie slusznego reżymu.

A zresztą – co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj, bo jutro może być za póżno.

Oto pod koniec bodaj lat 60-tych ktoś doszedł do wniosku, ze tak wielki teren w centrum miasta, i na dodatek niezabudowany, to czyste marnotrawstwo. Zaczęto więc myśleć, a nawet projektować olbrzymie blokowisko. Rzecz przedostala się do prasy oraz tzw. opinii publicznej, czyli po prostu zaczęto o tym gadac na Rynku.

Po kilku dniach w magistracie pojawila się delegacja „strasznych” mieszczan, wsparta historykami i prawnikami z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ci koszmarni wstecznicy przedłożyli przewodniczącemu rady historyczne dokumenty królewskie, z których wynikalo, że król oddaje po wsze czasy krakowskim mieszczanom owe ląki, Bloniami zwane, jako teren wypasu bydla. I nikt nie będzie im mógl tego zabronić, ani przeznaczyc laki na inny cel, jak dlugo te krakowskie krowy będą tam pasly.

Proszę sobie wyobrazić, że po wizycie owej delegacji na Bloniach niemal natychmiast pojawily się krowy. A magistrat (a tym samym wladze partyjne) się ugiąl i plany wybudowania osiedla poszly do kosza. Powiedz mi Pan, Panie Yayco, w którym z miast polskich (a podejrzewam, że nie tylko polskich) w sposób tak twórczy potraktowano by historię i tradycję? I gdzie uznano by w naszych czasach królewskie edykty za ważne? I to za komuny?

Pozdrawiam serdecznie

śliczna historia. Stanowczo dołączam się do namów Pana Yayco.

A ponadto uważam, że winien Pan uruchomić na swoim blogu cykl z takimi historiami! (żeby Pana Yayco z marudzeniem uprzedzić). Specjalnie, na cześć Pana i Pańskich historyjek, małżonek* otwiera paczkę Lorenzów (paluszków, znaczy się, odpowiedniej marki). Nawet, popisując się iście krakowską hojnością, wydzielił mi z owej paczki paluszki – sztuk 2.

*paskudne słowo, ale co robić? Mąż nie brzmi najlepiej, internetowy twór TŻ – jeszcze gorzej. Doprawdy, zazdroszczę Panom żon.

ja widziałem takie paluszki.
Tak długo ludzie nie żyją.

A ponadto uważam, że winien Pan uruchomić na swoim blogu cykl z takimi historiami!

dwie poprzednie noce coś sobie skojarzyłem.

Otóż w Krakowie przy ulicy Św.Jan prowadzi swój skład handlowy i warstat znany mieszczanin o wesołym nazwisku Mleczko. Już samo nazwisko wprowadza mnie w dobry nastrój bo moja rodzina od strony mamy jakieś 200 lat temu nazywała się Maślany a potem jej się to odwidziało i zmieniła na inne. Nikt nie wie dlaczego, choć na swoje podejrzenia mam, spiskowe zresztą.

Jak jestem w Krakowie to ja do wspomnianego składu zachodzę i się rozglądam a także nabywam różne potrzebne i niepotrzebne rzeczy jak na ten przykład pościel.
Kiedyś przydybałem w warstacie samego mistrza i dawaj że mu wpierać , żeby na poczekaniu narysował mój ulubiony historyczny rysunek pod tytułem – Książę Józef skacze, wraz z koniem, do Elstery. ( ten rysunek wywarł znaczny wpływ na postrzeganie polskiej historii, przeze mnie ).
Mistrz się wszystkiego wyparł.
Potem okazało się, że ten obraz popełnił inny artysta o warszawskim nazwisku Sawka. A mnie się coś pomyliło.
A to wszystko napisałem przez to, że pan Lorenco o wjeździe X. Pepi napisał ( a pan Yayco czytać się zabrania). Bo ten po spotkaniu z Austriakami ( wśród których pewnie Lorenzów furt i od groma było ) pod Raszynem nie chciał już dłużej w Warszawie balować i pomaszerował na Lwów zahaczając o Kraków.

Igła