Pan Y przeczytał ostatnio kilka wypowiedzi na temat nowych dowodów i się nadziwić nie może. Pewnie dlatego, że nie bardzo potrafi zrozumieć, na czym polega problem.
Postanowił zatem podpisać kolejne żyro temu miejscu i skreślić kilka słów.

Dowód osobisty jako problem? Ciekawostka. Oczywiście sam Y dowodu nie ma, bo i po co to jemu. Ma za to stałe IP i nawet nie może sobie potrollować, jak jakieś wesole dziecko neostrady. Co prawda jak to IP wpisać w wyszukiwarkę, to pokazują się rzeczy zadziwiająco niezrozumiale, ale niczym się to od peselu nie rożni.
Co do N, to ten zmienił dowód już trzy lata temu, jak mu się poprzedni całkiem rozwalił. Poprzedni został wymieniony zaraz po tym, jak N zmienił stan cywilny i (mówiąc delikatnie) zdjęcie przedstawiało jakiegoś nieznajomego blondyna.
N nie był przesadnie przywiązany do tamtego dowodu, poświadczającego jego poddaństwo władzy komunistycznej. Zdarzało mu się legitymować różnymi innymi dokumentami np. Kartą kredytową ze zdjęciem, albo legitymacją biblioteczną. Tę ostatnią ma w wielkiej estymie (i w pudełeczku schowaną) bo wydano ją w kraju, gdzie nie tylko polskie ogonki były nieobecne, ale nawet tak normalnych liter jak „w” i „y” w nazwiskach nie wolno było umieszczać, każde imię kończyło się na „s”, a nazwisko na „is”. Innymi słowy N miał legitymację wystawioną na człowieka, który nigdy nie istniał. Nie było to wielkim problemem, bo biblioteki i tak zamknięto „na zimę”. Z przyczyn konserwatorskich.
Wracając do nowych dowodów, Pan Y pragnie zwrócić uwagę, że N z ulgą odebrał fakt, że kawałek plastiku mniej miejsca zajmuje w portfelu. Nosi on, bowiem cały plastikowo – pieniężno – samochodowy majdan w kieszeni spodni, co samo w sobie wygląda nie najlepiej. Więc jak może mniej nosić, to się cieszy. Czuje się swobodniejszy.

Zastanawiając się nad niechęcią, manifestowaną przez niektórych współużytkowników sieci, do nowych dowodów tożsamości, Pan Y uznał, że można poprzestać na trzech głównych argumentach.
Najczytelniejszy wydal mu się argument ekonomiczny. Oczywiście, rozwydrzony N tego nie pojmie, bo nie wydaje mu się, żeby cena była wygórowana. Kiedyś w podobnej sytuacji (rzecz dotyczyła ceny folii ochronnych dla PDA) napisał komuś, żeby, zamiast marudzić godzinami w sieci, zrobił coś pożytecznego, to się te pieniądze same zarobią. Pan Y wie, że to nie takie proste. To czasami jest kwestia ważna. Ale ten akurat argument nie jest najczęściej podnoszony.

Za najzabawniejszy Pan Y uznaje argument wolnościowy, który nazwał sobie( dla poręczności) „katońskim”.
Że niby pesel, dowód, nip i co tam wymyślą, ogranicza wolność. Pan Y, słuchając N, dochodzi do wniosku, że jego wolność ograniczali (a czasem ograniczają) policja, wojsko i temu podobne manifestacje organizacji państwowej ( zwłaszcza te dawniejsze, z monocentrycznego państwa się biorące), brak pieniędzy (czy to przyjmujący formę biedy, czy atakujący przez wysokie podatki) i żona. Choć w przypadku żony, to Pan Y nie ma zdania stanowczego, bo N sam sobie zaprzecza i mówi, że nie, albowiem jak powiada „wolność, to uświadomiona konieczność”. Skąd N bierze takie głupie cytaty, Pan Y nie wie i wiedzieć nie chce.
Wolność dla Pana Y jest stanem wewnętrznym i jednocześnie szalenie prywatnym. Jest możliwością decydowania o sobie (oczywiście bez naruszania cudzej wolności etc) .
Tutaj chętnie zgadza się z N, który powtarza, że zasadniczo jest za Unią Europejską, ale na wszelki wypadek ma w paszporcie wizę do zamorskiego kraju. Nie żeby tam zaraz jeździł (raz był i strasznie się z tym obnosi), ale lubi mieć na wszelki wypadek i dba o jej odnawianie w stosownych przedziałach czasu. A kiedy wyjeżdża na wakacje (zazwyczaj europejskie) to paszport zabiera ze sobą na wszelki wypadek, gdyby już nie chciał wracać. Oczywiście (wie to i N, i Pan Y), wszystko to tylko magia naśladowcza, bo gdyby coś się miało się zdarzyć naprawdę, to najwyżej Kobiety by wysłał najdalej jak można, a sam by wrócił, bo głupi.
Ale lubi wiedzieć, że jego miejsce pobytu i kierunek podróży, są zależne wyłącznie od jego wolnej woli. Dokumenty, dopóki wolną wolę wspomagają są OK. A jak ich nie ma? No cóż, to zapewne kwestia pieniędzy. Tyle tylko, że brak pieniędzy ma tą przykrą cechę, że często jest postrzegany jako wstydliwy, a zamiast niego opowiada się historie o wolności, spisku światowym i cyklistach.
Pan Y stwierdził, że chyba był, w jednym z poprzednich akapitów, niesprawiedliwy dla N. Przypomniał sobie, jak kilka lat temu (sam Y był wtedy bytem wirtualnym bardzo początkującym i czasem się gubi we wspomnieniach), dziecko N przyszło do niego i poprosiło: „Tatusiu opowiedz mi jak to było, kiedy byliśmy biedni”. N trochę skrzyczał dziecko, bo to nie jest żadna historia do opowiadania, ale wydał się Panu Y szczęśliwy. Szczęśliwy, że jego dziecko tego nie pamięta. A jeszcze bardzie, gdy okazało się, że dziecko się wcale z tej historii nie śmieje.
Doskonale wie, jak sam się czuje, kiedy jego rodzinni staruszkowie opowiadają o tym, jak w 1943 w kazachskiej wsi padł koń i babcia zdążyła. Na tyle, że przyniosła całą głowę. Jakie wtedy święto było.
Pan Y wie, że też N pamięta różne rzeczy, choć teraz nosi się z waszecia. I woli być wolny z dowodem, niż zniewolony bez.

Kiedy Pan Y wspomniał o magii naśladowczej, trzeci mu na myśl przyszedł argument, argument estetyczny. A to, że kolczyki trzeba zdjąć do zdjęcia (co Panu Y wydaje się logiczne, ale pewnie błądzi) , albo, że niby człowiek do siebie niepodobny. Albo, że żony nie poznał.
Że niby co? Że żonę weryfikuje po wylegitymowaniu? No pewnie, że niepodobna. On też niepodobny, bo niby jak?
N przyznał się kiedyś, że wciąż myśli o sobie, jako o tym chłopaku z książeczkowego dowodu. Co rano dziwią go siwe włosy i piwny mięsień, co rano cieszy brak łysiny. Ale czy naprawdę są miedzy blogerami tacy, którzy codziennie oglądają swój dowód osobisty? Dla podniesienia sobie nastroju? Albo może zamiast lustra? Pan Y powątpiewa. Wie, że można nie znać numeru dowodu po trzech latach, a peselu… a peselu to sam nie wie jak długo, bo nie było go jeszcze w sieci, kiedy N dostał ten swój pesel. Jakby się częściej sobie przyglądał, to by pamiętał. No tak, ale on taki ulizany w tym dowodzie wyszedł, że śmiech…

Pan Y dobrze ludziom życzy. W związku z tym, Wszystkim Marudzącym na nowe dowody i krzyczącym o paskudnym totalitarnym zniewoleniu, życzy w Nowym Roku: nowego domu, nowego mieszkania, a co najmniej nowego samochodu (wraz z przynależnym miejscem do zaparkowania).
Sobie zaś życzy rozrywki. Chętnie by popatrzył, jak realizacja jego życzeń powoduje, że malkontenci żwawym truchtem udają się do stosownych urzędów i wymieniają dowody. Na cokolwiek. Bo w ich życiu zejdą się wtedy w jedno: pieniądze, wolność i estetyka.

Wszelkiej Państwu Pomyślności! Niemarudzącym też!

I zdrowia. Bo jak będziemy zdrowi, to resztę się skombinuje!