Kierownik projektu niepewnie spoglądał na prezesa.

– to znaczy, że w tej sytuacji… zmieniamy zasady wdrożenia?

– nie mamy wyjścia, drogi cherubinie.. – oblicze szefa wydawało się zachmurzone jak nigdy dotąd.

– musisz tak przeprojektować te kokony, żeby ulegały przypadkowym awariom, a po upływie terminu zakończenia misji psuły się definitywnie i w sposób możliwie dotkliwy..

– nie zorientują się?.. – inżynier próbował znaleźć jakiś punkt zaczepienia.

– oczywiście, że się kiedyś zorientują... – wolno kontynuował prezes – i będą nam z tego powodu złorzeczyć nawet.. ale teraz już nic się nie da z tym zrobić, chyba, że wycofamy cały projekt

– nie rozumiem, dlaczego nie powiedzieć im od razu, o co chodzi? – inżynier nie dawał za wygraną

– no właśnie nie możemy, bo wtedy.. – w tej samej chwili, jak zwykle bez pukania, wpadła do gabinetu numero secundo, czyli siostra bliźniaczka prezesa.

– mam tylko 45 minut do startu, więc albo dostanę tę cholerną dokumentację, albo sami sobie lećcie następnym kursem, gaduły – warknęła z dezaprobatą.

– nigdzie nie lecisz, siostrzyczko, zmiana planów migracji kodu – rzucił krótko, patrząc w wielkie okno

– co takiego ?! – spojrzała na brata z niedowierzaniem, przekrzywiając głowę w charakterystycznym grymasie

– cherubinie, wytłumacz jej o co chodzi, ja wracam za godzinę – dodał szef, składając najnowszy tablet od Stevena.

– chwila, chwila – zagrodziła bratu drogę do drzwi zdecydowanym gestem – chcę to usłyszeć od ciebie, braciszku

– umm.. no dobrze, ale lepiej usiądź, bo i tak zemdlejesz mi tu z wrażenia, jak cię znam – prezes wolnym krokiem wrócił za swoje mahoniowe biurko

W gabinecie zapadła ciężka cisza oczekiwania na słowa, których nikt wcześniej się nie spodziewał.