to niech jedzą ciastka ;-)

Barykady trzeba wznosić? Jeszcze wyższe niż te istniejące? A da się wtedy jeszcze zerknąć na drugą stronę? A może nie trzeba patrzeć? A jak nie potrzeba patrzeć (i widzieć), to nie lepiej od razu jakiś solidny i wysoki mur postawić? Albo coś.

Ja tam nic nie wiem. Poza tym, że na klaustrofobię cierpię. :)

Pozdrawiam otwarcie.

Pańskie słowa dziwny niepokój we mnie budzą i powodują, że zaczynam się nerwowo rozglądać.
Pan też zaczyna straszyć? Pan mnie i Panu Lorenzo monopol na straszenie rozbija.
Niedobrze. :)

Ja to się Panu pięknym za nadobne odwdzięczam. Tym straszeniem. Jedynie.
A jako przeciwnik monopoli, cieszę się z udziału w rozbiciu kolejnego.

A jak się Pan tak rozglądać będzie, to może zauważy Pan coś interesującego, co tak by Panu umknęło?

Pozdrawiam z nadzieją.

to bym za bardzo nie wierzył. Mógł d’Artagnan w cztery dni do Londynu, siejąc po drodze przyjaciół (na szczęście takich, co zwykli sobie sami dawać radę) i mógł w cztery z powrotem*/ – w związku z czym proponowałbym sprawdzić, czy tam coś jeszcze nad Sekwaną zostało, albo przynajmniej czy ktoś nie wlał jakiejś trutki do paryskich wodociągów. Pisane w listopadzie było, a w niektórych życia okolicznościach to jak gdyby w prekambrze.
Ja tam jako ten Atos – wycofuję się do piwnicy i odkorkowuję kolejną flaszkę burgunda bądź andegawena, by wypić za zdrowie sir Edmunda. Sir Edmundzie, Pańskie zdrowie, życzę w obfitości, a nawet w nadmiarze, jeżeli to w ogóle możliwe. Przyda się, ma foi.

*/ proszę się mnie nie czepiać, jeślim w liczbach zbłądził, nie chce mi się zaglądać na półkę do źródeł

I takich trzeba ze szlauchu polewać i patrzeć, jak syczą...

No proszę Cię, jaka Republika, jaka Demokracja? Toż to utopie są, szkodliwe w dodatku…

“Nad Europą twardy krok legionów grzmi,
Nieunikniony wróży koniec Republiki,
Gniją wzgórza galijskie w pomieszanej krwi,
A Juliusz Cezar pisze swoje pamiętniki”

Cholera, kłamałam w moim pierwszym tekście, choć o tym nie wiedziałam. Mój konserwatyzm nie upadł, on się tylko schował.
Podobnie jak moja anarchia i mój faszyzm, do których to cech wolałam się nie przyznawać w tym łagodnie liberalnym miejscu.

Pozdrawiam, bijąc w blaszany bębenek

chcesz wiedzieć, Jak To Było – i w pewnym sensie dalej jest – oto jedna z licznych mych życiowych kredek.

Ostrzegam, utwór zawiera treści okropne i demoralizujące. Jeśli wolisz, czytaj z zamkniętymi oczami :)

Jeszcze nie minęła era starych kapel
One ciągle będą częścią śmierdzącego miasta
Niezależne getto rozpierdala się od środka
Pozytywni działacze zżerają się nawzajem
Uciekaj od wszystkiego co jest polityką
Czy potrafisz odrzucić fałszywych idoli
Anarchizm komunizm faszystowskie gówno
Aby być sobą nie musisz mieć symboli

Rules! Rules! Rules! Rules! Analogs!

Wciśniemy się między uda oschłych feministek
Jeśli kiedyś taki kaprys przyjdzie nam do głowy
Żaden anarchista nam w tym nie przeszkodzi
Będzie na wykładach albo na pochodzie
Wszystkim pacyfistom damy karabiny
Ich ojcowie żołnierze dadzą im mundury
Flagi buntowników zasłaniają nam słońce
Dzień naszego koncertu będzie ich końcem

oi! oi! oi!

A teraz idę do fryzjera, jako ta kobieta.

Pozdrowienia liberalne i pobłażliwe załączając

Dlatego własnie napisałem, że piszę to z ostrożnością. Gdyż takie sytuacje zdarzają się “czasem” (to jest kluczowe) – ja zakładam ich istnienie, choć ich nie obserwuję.

Nie mam się co gniewać na Pana, nie przesadzajmy. Akurat jeśli chodzi o Grecje – to absolutnie nie uważam, by sytuacja dojrzała do jakiejkolwiek rewolucji.

Pozdrawiam stosownie …

Przegryzam się przez ten tekst już kolejny raz. W kolejnym dniu. Ale – żaden ze mnie krytyk ani nawet cień znawcy młodej, chmurnej duszy. Mam więc zgryz.
Można pewnie zapodać parę mądrych tekstów o buncie mlodych, zasadach dotyczących budowy tekstów literackich, w tym w szczególności przenaczonych do manifestowania ze sceny. Na koncercie. Ale ja się na tym zwyczajnie nie znam, nie bedę więc ściemniał.

Czytam więc to wszystko wprost, pamiętając jednak czasy pomarańczowej alterantywy i własnych wyczynów pod sceną. Wiążę to oczywiście także z Twoim tekstem o Żakowskim. I co? Ano czuję, że wszystko co mogłoby w jakikolwiek sposób czynić Cię niewolnikiem, nawet tylko w Twojej głowie, podpalasz. Budzi to Twój gniew. Skłania do używania mocnych słów. Dekalratywnych. Może przesadzam w domysłach, ale na hasło: “symbol” lub “autorytet” – mam wrażenie – jeżysz się jak kot. Dość.

Powiem tak – pewnie mógłbym jak typowy facet zacząć rozbierać ten tekst na czynniki pierwsze i dogadywac co ma oznaczać to a tamto, w tym a tamtym kontekście. Oddzielać słowa od ich znaczeń. Ale to rozmowa nad kuflem piwska, a nie na necie. Reasumując – faszyzmu się nie doszukałem, a bunt – naturalna sprawa.

Pozdrawiam aliteracko.