Dowód pierwszy:
Lubicie wygłaszać długie mowy pełne humanistycznych treli-moreli, a w gruncie rzeczy nie znosicie się nawzajem instynktownie i bez wahania. Ta wzajemność w obrzydzeniu doprowadziła do powstania ducha partyjnictwa, a to z kolei przysporzyło wam o wiele więcej wrogów, niżby to było możliwe dla pojedynczych działaczy. Wewnątrz partii także rozmaite tendencje nienawidzą się z nieustępliwą drobiazgowością. Podobne do frakcji jakobińskich, skazałyby chętnie jedna drugą na gilotynę, gdyby ich charaktery stały na wysokości sentymentów.
Spośród stu wyborców konsultowanych przez biura badań opinii publicznej, siedemdziesięciu pięciu oświadcza wprost, że stronnictwa nigdy nie mówią prawdy. To błąd. Bo czasem mówią, ale tylko po to, żeby uzyskać wiarygodność wtedy, gdy kłamią.
Duch partyjnictwa ma moje błogosławieństwo. To co w nim najlepszego, ze mnie pochodzi. Wszystkie partie mnie zawdzięczają swoje istnienie. Dobrze o tym wiedzą i nigdy nie odmawiają mi niczego. Mam u nich prawo do legitymacji nr 1. Jeżeli tego nie egzekwuję, to tylko po to aby nie urazić czyjejś ambicji.
(Fragment “listow” szatana do Frosarda)

Czyz nie urocze?