taaak, gałązka świeżego rozmarynu obowiązkowo. Do zalewy dodałbym jeszcze kilka kropel, dosłownie kilka, octu balsamicznego. Wieprzek zyskałby na wytrawności.

Jutro, jak będzie pogoda, to spróbuję się z tymi polędwiczkami zmierzyć.
Ciotka Laura będzie wniebowzięta, zawsze narzeka i basuje jej przy tym wuj Leon, że ze mnie kulinarna fujara bez inwencji. W kółko karkówka i karkówka. No to się zdziwią.

A Grześ niech nie będzie taki do przodu; od razu wiedziałem z kim mam przyjemność.
Zbyteczna nawet była fotka zaszczycającego Pana Premiera.
Wiedziałem już, gdy nie zdejmując nogi z gazu, na tej nowopowstającej autostradzie, rozjechałaś mię na cacy. Kultowy symbol Mireksa na masce sportowego furaka rozerwał mnie na strzępy.

Dobrze, że u nas piszesz, bo tu ludzie mili, otwarci i przyjaźni.
Nie to co w salonie.
Trochę dziwie się, że jeszcze pozwalasz Mirkowi tam zaglądać. Podobno jacyś pisowcy całkiem poważnie mu grozili.
Sam byłem, jak i on, mocno tym strwożony.
No, ale odważnego masz chłopa. Naprawdę odważnego.

Dobrze byłoby kupić jakiegoś pieska z wyglądem. Pomyślcie o tym.
Jakby co, mam jednego takiego na oku. Wystarczy tylko dać znać na priva.

I słuchaj Gretchen; najgorsi to ci niby przyjacielscy. Bo to prawda, sam się raz zawiodłem. Ciężko to przeżyłem. Jeszcze dziś trudno mi o tym mówić...

A wracając jeszcze do polędwiczek: co do nich?
Raczej nie wino, bo to jakieś takie… pretensjonalne.
A do konsumpcji lepiej żłopnąć browca, nieprawdaż?

Tobie dobrej nocy, a Mirkowi spokojnej.

Ps.
Gretchen; ciocia Laura ma wole i wcale nie jest nim zachwycona, więc
zupełnie Cię nie rozumiem, ale pozdrawiam serdecznie