Odniosę się jedynie do trzeciej kwestii.

I odpowiem w Pańskim stylu: to zależy.

Mianowicie zależy od tego po co i dla kogo się pisze.

Tydzień temu zadawałam sobie to samo pytanie. Pomyślałam o tych kilku osobach co ich przekonywać nie trzeba, i o tych iluś tam co to są czytelnikami niepoznanymi.

Mam wielki dług wobec osób, które czytają moje teksty. Bez czytelnika pisanie traci sens. Bez odbiorcy to jest miałkie.

O nich myślę.

Z drugiej strony to miejsce to jest nieduża miejscowość. Sympatie i antypatie na pstrym koniu jeżdżą. Dziś mnie kochasz, jutro nienawidzisz

Tak sobie myślę, że ja za cieniutka na to wszystko jestem.

Ja już byłam pedofilem, diagnostą, hipokrytką, melodyjną panienką, psycholożką-non violence…

Gdyby te określenia pojawiły się w ramach jakiegoś bezpośredniego sporu o rzeczy istotne, żebym mogła sobie powiedzieć: Dobra Gretchen, kogoś poniosło

Ale nie.

Obrywam proszę Pana, bo tak komuś w duszy zagra.

Może trzeba pisać o sprawach podstawowych?

Może właśnie, to zmierzanie w przepaść, tego wymaga?

Sama nie wiem.

Wiem jedno, że jak siedzę tu dużą ilość miesięcy, nie mówiąc już o tym, że nie siedzę żeby siedzieć, to nikogo nie obraziłam.

Nikt nie został przeze mnie uznany za przedmiot drwin.

Nikogo kijem nie okładałam.

Znowu myślałam, że to wystarczy.

A teraz śmiać mi się chce z siebie samej.