jaki widzimy określamy sami. Najprzyjemniejszy jest mały i taki, którego właściwości zakodujemy w prostych hasłach: obcy – wróg, wykształcony – obcy, rację mają ci, którzy sie od nas nie różnią.

W takim małym światku jest niekwestionowane miejsce tylko dla jednego. Wszyscy bowiem są inni, zawsze.

Stąd ustawiczne kłótnie ortodoksów i ustawiczne podporządkowanie sobie tych spośród nich, którzy mają najmniejsze i najbardziej zgodliwe duszyczki.