to nie takie proste, bo mimo, że wedle Pana klasyfikacji oba byty, blisko siebie na drzewie siedzą, to jak się im przyglądnąć, to sprezentują zasadniczo przeciwstawne krańce rozmaitych continuów. Z jednej strony może mieć Pan uczonego świadowmego swej cząstkowej kompetencji (a zatem ignoranta świadomego), a z drugiej idiotę, co przeczytał jedną książkę i myśli, że wie wszystko.

Z jednej strony może mieć Pan osobę otwartą na wiedzę, bo świadomą jej braku, z drugiej zaś, cynicznego oportunistę, który wie, że nie ma wiedzy, ale podejrzewa (słusznie zazwyczaj), że przypadłość tą dzieli z większością społeczeństwa.

I jeszcze jedno, co zresztą zostało już wspomniane, ale marginalnie. Nie ma ścisłego iunctim między ignorancją, a niekompetencją. Można być wybitnie kompetentnym w wąskim zakresie i świadomym swej ignorancji (patrz – anegdota pana Lorenzo); można też być kompetentnym poprzez świadomość swojej ignorancji (patrz – trudny formalnie wywód Pani Gretchen).

Innymi słowy, potrzebny byłby nam chętny ignorant, aby rozpocząć systematyczne studia nad ignorancją. Dobrze by było, aby był do tej roboty kompetentny.

Pozostaję, popijając ziółka