Duża firma software’owa z Seattle zaprosiła mnie na konferencję, na 10 rano Pacific Standard Time (PST).Za parę minut piąta wystukałem w skajpie przysłany wcześniej numer i automatyczna panienka kazała mi podać swoje imię i nacisnąć krzyżyk.

- merlot – burknąłem i nacisnąłem krzyżyk.

- merlot (pauza) has joined the conference – zagdakała zegarynka, a gospodarz powitał mnie radośnie przez głośniki ogryzka. Chwilę poźniej zjawili się w podobny sposób pozostali uczestnicy konferencji, z USA i Kanady, a gospodarz westchnął – no tak, nasz drogi xxx chyba smacznie śpi… –

Drogi xxx jest w Australii, dla niego ta konferencja zaczyna się dzień później, o trzeciej w nocy…

W przeglądarce zmieniają się strony prezentacji, rozmawiamy o elementach nowej wersji programu dla grafików, która pojawi się na rynku za dwa lata.

Mniej więcej w połowie konferencji zgłasza się, owacyjnie witany drogi xxx.

Dlaczego o tym banalnym technicznie wydarzeniu piszę? Dziś, w wigilię Wszystkich świętych?

Jeden z uczestników narady wyszedł tydzień temu ze szpitala po wypadku samochodowym (we wrześniu), tak okropnym jak to tylko możliwe. Jego przyjaciele uruchomili wtedy blog, na którym mogliśmy zyczyć mu i modlić się o jego zdrowie. Zostawiliśmy tam ponad tysiąc wpisów.

Kilka godzin temu mogłem żartować z nim w poprzek Atlantyku…

A teraz przeczytałem post Igły i zaraz potem Sergiusza.
’79… Rozmowa z przyjacielem, przekraczająca granice.
I Halloween – import z “lepszego” świata.

Jakoś mi się to razem pokojarzyło.