Są dni kiedy nasze życie lśni. Lśni ciepłem ludzi, których spotykamy; blaskiem małych i większych sukcesów, które odnosimy. Dni, w których czujemy, że możemy przenosić góry. Dni radosne i szczęśliwe.

Są też dni, które w najlepszym wypadku możemy zakwalifikować do kategorii “bezbarwne”. Są też takie, które są po prostu złe, w których nic się nie udaje. Dni, które przynoszą wydarzenia wywołujące frustrację, złość i niemoc.

I takie są (mogą być) nasze teksty. I komentarze pod nimi.

Być może jesteśmy tym, co piszemy. Każdego dnia.

A jeśli to nasze pisanie oddziałuje na nastroje i emocje pozostałych, to może po prostu staliśmy się grupą. Ale to już bardziej rozważania socjologiczne, tzn. nie dla mnie.

Pozdrawiam ciesząc się słonecznym porankiem…

nazwałbym to dopasowaniem do ogólnego nastroju,

oczywiście nie zawsze, nie wszystkich często dopada to wiekszość

i chyba to jest dobre, bo takie prawdziwe, żadne tam udawanie i granie cyboraga

a że czasem infantylne, że momentami miałkie?

true life

pozdrawiam życząc (także sobie) pogody ducha do tą mimo wszystko zawsze da

się wyczytać

_{prezes,traktor,redaktor}

Z tym YouTube trochę przesadziłem, pewnie dlatego, że pisałem notkę na jedynym modelu Ogryzka™ bez wbudowanego dźwięku i mogłem sobie tylko popatrzeć, a wysyp tego dnia był obfity…

Okulary najpiew wyczyściłem, potem zmieniłem, a nawet, na wszelki wypadek zdjąłem.

Teraz patrzę sobie bardzo ogólnie, bo wszystkie szczegóły mi się rozmazały i tę grupę, o której napomyka Magia jednak widzę. Grupę dość irracjonalną i postmodernistyczną, ale jednak grupę. I dalej mam wrażenie, że dołki i wzloty indywidualne oddziaływują na samopoczucie grupy. I na jej urobek.

Dobrze by było Grzesiu, żebyś się jednak podzielił...