Jesień idzie, idzie jesień. Nie ma na to rady

Póki co jest w całym kraju ta prawdziwa polska złota jesień.
Ale nawet jak zamieni się w mokrą, pluchowatą i wlewającą za kołnierz, to warto rozejrzeć się w około. Popatrzeć jak ptaki mokną, jak na pajęczynach w ogrodzie krople deszczu tańczą, a biedny gospodarz musiał wynająć sobie inne lokum.
Warto zadumać się i poszukać w sobie – w głębi serca, w duszy tego letniego ciepła, słońca.
Mieć świadomość miłości, która jest jak ta przyroda: delikatna rozbudzana zewnętrznym światłem, urokiem jej/jego, lub bywa gwałtowna, wzniecona huraganem namiętności…

A kiedy plucha zagości na dłużej i zanim mróz zetnie kałuże, przeskakując je mam wrażenie, że to ja decyduję, którą drogę wybrać. To jakby sprawdzian, tego, czy w trudniejszych warunkach potrafimy się odpowiednio (cokolwiek owe słowo znaczy) zachowywać.

Pamiętam, że jako dzieciak, młodzian, a i często dziś, z wielką przyjemnością pokonuję drogę w te dni, w których dominuje wszechogarniająca plucha, stawiając sobie zadanie: przejść trasę jak najbardziej suchą nogą.
Idę – i mimo trudności, jakimi mnie/nas obdarzyła natura, odczuwam satysfakcję: przecież to ja mam możliwość (podobnie jak w życiu) dokonywania wyboru(ów); przeskoczyć tę czy tamtą kałużę – a może ją obejść? Będzie dalej, ale za to (być może) bezpieczniej.
Tak, to ma przełożenie na (moje na pewno) życie.

Więc nie psioczę, że wszystko takie mokre, szare i beznadziejne.
Przypomina mi się klimat piosenki i wtulając głowę w kołnierz podążam dalej z ufnością, że teraz może być już tylko lepiej.
I oby.
Tutaj się uśmiecham do świata gdyż nie jest taki zły.
Owszem, bywa niebezpieczny i groźny.

Jednak pozostaje kwestia wyboru, którą i jak przyskoczyć/obejść kałużę? jaką drogę wybrać :)

Jest czas na słowa, jest czas milczenia, jest czas być w słońcu, jest czas być w cieniu…