Kiedy zapisałem się na kurs tańca towarzyskiego byłem chyba największym drewnem w grupie.

Nie chciało mi się wierzyć, a rozpacz partnerki wydawało mi się jej beznadziejną zazdrością o mój przepowietrzny styl tańca, który chyba był jakąś wersją stylu pijanego mistrza.

Dopiero, gdy obejrzałem “RoboCopa” stwierdziłem, że jest coś na rzeczy. I nawet, kiedy dostałem nową partnerkę, jeszcze bardziej drewnianą, niż ja- nadal wierzyłem, że jestem tancerzem doskonałym, który dziwił się, jak jego danserka może tak beznadziejnie tańczyć.

Podobnie było jeszcze wcześniej, gdy parę razy byłem na zajęciach zespołu pieśni i tańca. Nie dość, że drewno, to za cholerę nie mogłem oderwać się od podłogi. No cóż, taki było urok grubactwa.

Co prawda potem, gdy się trochę popiło, się improwizowało, czym wzbudzało się ogólną wesołość, ale co tam.

Na szczęście swego czasu odniosłem kontuzję kolana, dzięki czemu zawsze mogę wymigać się od tańca.

“że niby nagle mnie strzyka

jak jakiegoś tetryka”

że pozwolę sobie na chwilę poezji przy doniczce frezji…

W każdym razie rzecz stała się poważna, bo na początku sierpnia idę na wesele.

Plusy będą, jasne, pieczone kwi kwi i różne takie.

Spotkam Agniechę, którą lata nie widziałem. Ale też pieprzę hece. Przecież właśnie z Agniechą idę na tę stypę, pardąsik, wesele.

No i właśnie.

Będzie trzeba zatańczyć...ueh…