Zaczynam być jak Daniel Plainview. Kto nie wie o co chodzi, niech obejrzy arcydzieło kina „Aż poleje się krew” z oscarową rolą Daniela Day- Lewisa.

A ponieważ ten wpis, choć osobisty, to w jakiś sposób opowie o filmie. Dlatego ci, którzy chcą obejrzeć „Aż poleje się krew” z czystym umysłem nie powinni tego czytać.

W sumie to nawet tego nie zauważyłem.

Weszło niepostrzeżenie, bez wcześniejszego sygnału. A może jednak siedział już dawno, albo był ze mną od momentu poczęcia? Pewnie tak było. I tylko ujawnia się od czasu do czasu, do momentu, w którym mnie nie przeważy i spowoduje coś czego nie da się odwrócić. Zawrócić.

Kiedy widzi się, że pokojowe metody osiągania kompromisu, ba! Sam kompromis zaczyna się uważać za żałosny, już jest nieciekawie. To prosta droga do piekła. W dół, a zatem nabierająca rozpędu.

Jest łatwa. Przez to przyjemna. No, może nie tyle przyjemna, bo na początku jest po prostu miła. Przyjemną staje się potem. A pójście na łatwiznę w czasach, gdy widzi się, że do miana autorytetów i gwiazd awansują beztalencia, prymitywy i jednostki amoralne wydaje się naturalne.

Od otoczenia zależy czy, i jakie będą ofiary. „Aż poleje się krew” ? To nie takie znowu absurdalne, gdy mieszka się na prowincji, gdzie nikt na nikogo nie zwraca uwagi, a rzucone na odpierdol banały sprawiają, że z automatu traktowanym się jest jako uprzejmym, miłym itd.

I jeśli zaczynam w ludziach coraz częściej widzieć złe cechy, a pod uśmiechniętą maską kryje się nienawiść, jeszcze nie irracjonalna, ale zdążająca ku takiej to wiem, że Diabeł, który mieszka we mnie od zawsze, teraz zaczyna dominować.

Idę pograć w „Quake”.