Nie jest mi żal Terlikowskiego. Żal mi natomiast katolików, którzy muszą zapadać się ze wstydu za swojego „arcybiskupa” podczas lektury większości tekstów tego katotaliba.

Szkoda tylko, że taki człowiek promowany jest w mediach, jako „głos umiarkowanego katolicyzmu w polskim domu”.

Nie lubię Terlikowskiego. Za pogardę wobec innych, za chamskie narzucanie innym swojego światopoglądu i paliwodzenie.

Swoim najnowszym blogowym wpisem próbował mnie obrazić. Nie udało mu się, natomiast moim zdaniem ciężko obraził swoich współwyznawców. Niestety, to nie ich wina, że idiota jest w ich stadku. Ich wina, że tolerują Terlikowskiego, jako „rzecznika prasowego” polskich katolików (nie, nie rzymskich).

W odpowiedzi chciałbym Terlikowskiemu polecić swój tekst nt. filmu „Pasja” Mela Gibsona. Tekst ten już jakiś czas krąży po sieci.

„Pasja”
Gdyby oceniać “Pasję” w kategoriach czysto filmowych, nota nie byłaby zachwycająca. Brak akcji, postacie ledwo zarysowane… A jednak film budzi emocje. Poraża, wzrusza, szokuje. Bo dotyczy najsłynniejszej postaci świata: Jezusa. Jego ostatnich chwil życia. To dlatego film budzi tyle namiętności.

I dopiero na tym tle spróbujmy ocenić film Gibsona. Czy jest kontrowersyjny? Nie. Rzekłbym, że twórcy podeszli do tematu w sposób wyjątkowo ostrożny. Czy jest antysemicki? To tak, jakby mówić, że Nowy Testament jest antysemicki…

Czy “Pasja” epatuje sadyzmem, jak chce m.in. Adam Hanuszkiewicz? Jest przecież szereg filmów, których natężenie przemocy – i to bezmyślnej – wielokroć przekracza przemoc zawartą w “Pasji”. “Starship Troopers”, “Pamięć absolutna”, czy “7 bram piekła” to tylko cząstka. Spójrzmy na dzisiejsze bajki, na baśnie braci Grimm, które wychowują dzieci na sadystów. Wreszcie spójrzmy, kto został gubernatorem Kalifornii – król filmowej przemocy podniesionej do czystej rozrywki. Nauczycie rozwiązań “nie myśl- zabij”. A przecież Schwarzenegger to republikanin, powołuje się na nauki Jezusa… Co prawda Arnie coraz bardziej skręca na lewo ostatnimi czasy, ale jego polityczne „dzieciństwo” pozostaje faktem.

Gibson porwał się na świętość. Chciał pokazać, co kryje się za cierpieniem Jezusa i zrobił to. Jezus w “Pasji” to postać świadoma swego losu. Wie, że czeka go śmierć. Wie, jaka. Mimo tego, nie zapiera się swego boga. Choć boi się, mówi o swych marzeniach, o powinnościach wobec siebie i boga. O poświęceniu i miłości. Choć mógł, nie wyparł się prawdy. Zapłacił za to straszliwą cenę.

Przemoc w “Pasji” jest niezbędnym sposobem opowiedzenia historii. Dziś, gdy idziemy na mszę w przerwie między programem kulinarnym a teledurniejem, beznamiętnie powtarzamy słowa Ewangelii, “Pasja” mówi: spójrzcie, czym było biczowanie – jatką na granicy śmierci!

Spójrzcie, oto dlaczego krzyżowanie uznane było za najstraszliwszą karę! Spójrzcie, nawet w chwili śmierci, Jezus modli się za swych oprawców!
A Wy? Czy w ogóle zdawaliśmy sobie sprawę z wagi słów umierającego Jezusa? Czym one dla nas były?

“Pasja” jest filmem potrzebnym wierzącym i ateistom.

Dla chrześcijan jest wręcz niebezpieczna: konfrontuje ich z własną wiarą. Ba, stanowi żądanie jej wyznania; czy żyję w ułudzie? Czy wierzę? I w co wierzę? Co robię, by Jego śmierć wciąż miała sens?

Natomiast dla ateistów “Pasja” jest wyzwaniem. Oto jaką cenę płaci człowiek za dążenie własną drogą. Za złamanie skostniałych struktur i przeciwstawienie się bigoterii. To wreszcie lekcja, że są wartości, dla których warto zginąć.

I tu objawia się zupełnie nowy aspekt “Pasji”: współczesny.

Ilu z nas jest w stanie nie załamać się i nie ulec presji współczesnych faryzeuszy? Ilu z nas potrafi unieść swój krzyż?

“Pasja” nie jest orgią przemocy. Nie jest historią sprzed dwóch tysięcy lat.
To historia, która mogłaby wydarzyć się tu i teraz.

I to jest wstrząsające.

Jeśli ktoś jeszcze nie zauważył: tekst napisany został z pozycji niewierzącego.