Budująca jest skromność i wiara w siebie u pani Doroty Zawadzkiej. Założenie, że przy tak ideologicznym podejściu do oddziaływań wychowawczych jej „techniki i metody” mogą być użyteczne, jest budujące. Moim zdaniem, psycholog specjalizujący się w jednym rodzaju problemów może być równie pożyteczny jak taki, który podejmuje się pracy z każdym potrzebującym. Pożytek z pracy psychologa przychodzi wtedy, gdy klient może usamodzielnić się, po drodze rozwiązując problem. W schemacie „Superniani” nie widać miejsca na rozwiązanie problemu. To jest raczej zamalowanie grzyba niż usunięcie go z muru.

„Proste” są „metody wychowawcze”. Natomiast „techniki pedagogiczne” na tym samym poziomie są „podstawowe”. Przecież chodzi o nieskomplikowane działania wychowawcze mające przynieść zamierzony efekt. Po co to całe pustosłowie „pedagogiczne”. Dzięki Bogu nie gościłem u siebie pani Doroty Zawadzkiej za pośrednictwem TVN-u ani w żaden inny sposób. Może dzięki temu popełniałem masę błędów wychowawczych oraz pedagogicznych a moje dzieci wyrosły na zdrowych dorosłych.
A celem programu Superniania jest piętnowanie klapsa jako „formy przemocy”. To trafia do mnie znacznie szybciej, niż bełkot o technikach i metodach.

Jak się czytelnik zdenerwuje głupotami wymyślanymi przez „najwspanialszą” nianię, to będzie miał wytłumaczenie, dlaczego przylał „gówniarzowi”. Może ma to jakiś sens.