Przylatują, a gdy przylecą ziemię kryją swymi czarnymi skrzydłami.
Moja szajka!
Należą do niej wrony i gawrony. Bywają tez kruki. Wypatruje mojego ulubieńca.
Prawdziwe, ogromne i lekko posiwiałe kruczysko. Trzy razy większe od czarnej gawiedzi,

Kruk najczęściej tylko spaceruje dokoła pożywiającej się szajki. Spogląda na mnie mądrym okiem.

Codziennie daję im jeść. Nic wyszukanego. Chleb. Resztki z obiadu. Jakieś ziemniaki okraszone sosem. Wszystko, czego nie zje dzielny kot Kozio.

Nadlatują zgodnie ze swoim utajnionym przed ludźmi rozkładem nadlatywania. Szajkę oceniam na około sześćdziesiąt sztuk. Nadlatują znad Goliny, a ode mnie udają się zawsze do pobliskiego lasu. Pojawiają się pomiędzy 9 a 9:30.

Jedzenie wykładam poprzedniego dnia po obiedzie. Chleb, ziemniaki oraz inne resztki z obiadu. Nim pojawi się szajka, pozywają się dzielne wróble. Żyją na hali, ot, nad moja głową gnieżdżą się w obudowach lamp. Wiem nawet, w których.
Wystarczy pospacerować po hali i pilnie oglądać posadzkę.
Jedna sprytna rodzina uwiła sobie gniazdo trzy metry od miejsca gdzie zwykle przebywam. W kartonie z papierowymi ścinkami. Sprzedaż tej sterty makulatury zablokowały. Dobrze, że to tylko kilka złotych.
Niemniej pan wróbel (?) ciągle nagabuje mnie o okruszki. Wesoły towarzysz!

Kilka dni temu zapomniałem wziąć torebki z żarciem i szajka przyleciała na darmo. Siedzę i coś tam robię, jak na człowieka przystało, a tu taki hałas – Takie krakanie!

Wyglądam przez okno.

Chodzą, kręcą się po swoim, pustym tym razem stole i bez przesady, ale czuję, że gadają o mnie! Mało cenzuralnie gadają! Wronki i gawrony – siwe łby. I tak miałem szczęście, że kruk nie przyleciał! Ten by mi wygarnął!
Ale dosłownie. Chodzą, oglądają miejsce swojego niedoszłego posiłku. Dalejże trzepać czarnymi skrzydłami i komentować moje haniebne zaniedbanie. Wiercą mnie czarnymi ślepiami, a już się mogę zbliżać do szajki na około dwa metry nie wywołując wśród nich popłochu, więc te spojrzenia chwytam jak Boruc piłki.
W końcu mówię:

- Zapomniałem, ale zaraz zadzwonię do Iwony i wam przyniesie – Pokazuję im komórkę i dzwonię – Pilnie patrzą na mnie. Wróćcie byczki za godzinę – mówię.

Odlatują i wracają po dwóch godzinach. Żarcie jest!
Ale zadowolenie w tym ich krakaniu! Miluszki.

Dzisiaj o 14 zaniosłem im całą torbę szczerze świątecznego żarcia, w tym flaki oraz inne kawałki po czyszczeniu wigilijnych karpi.
Oczyściłem stół ze śniegu. Wywaliłem rybne atrakcje i liczę, kalkulując w pamięci, czy jutro przyjdą, bo szajka oblatuje stoły według kolejności. Ledwie się odwróciłem, a tu słyszę: Krrraaaa…!
Przyleciał kruk i czyści stół z rybnych delicji.

- A ty skąd się tak nagle wziąłeś cwaniaku, taki i owaki? – Pytam

- A krrhaaa – Odpowiada i dalejże żreć!

Taki kruk. No, braciszkowie, piękny jest.
Kruk taki!