Przyznam, że moim skromnym zdaniem zaistaniała sytuacja jest doskonałą ilustracją naszego “narodowego” stosunku do naszej spuścizny w zakresie tzw. kultury materialnej.

Dla Polaka oraz – co jest prostą konsekwencją tego – dla państwa Polskiego – to, co zostało po poprzednich pokoleniach a zarazem nie nadaje się do natychmiastowego, komercyjnego wykorzystania, to po prostu kłopot, którego należy się jak najprędzej i jak najtaniej pozbyć.

Należy poczekać aż zawalą się stare, zabytkowe kamienice, ponieważ na nich zarobek marny – lepiej niech się zawalą, to przynajmniej grunt da się sprzedać.

Należy pozbyć się kosztownych muzeów gromadzących jakiś przestarzały szmelc, który trzeba utrzymywać za duże pieniądze, żeby jakoś wyglądał – lepiej oddać to w czort na złom, przynajmniej coś tam się zarobi a parcela znajdzie nowego inwestora.

Po co instalować kosztowne systemy przeciwpożarowe w drewnianych kościółkach, skoro jak się to cholerstwo spali, to przynajmniej będzie można wybudować nowoczesny kościół betonowy, gdzie przy okazji więcej ludzi wejdzie i da na tacę?

Po co remontować stare dworki, co kosztuje jakieś straszne pieniądze, skoro można z nich odłupać płaskorzeźby i kafle i sprzedać z zyskiem Niemcowi, który będąc w okolicy akurat się nawinął?

Bo proszę państwa to, źeśmy takie Polaki-Chojraki, to mamy w genach i jakaś tam kupa staroci wcale nam potrzebna nie jest do tego, żeby będąc Polakiem czuć się z tym świetnie.

GOŁOTA GOŁOTA GOŁOTA !!!

Panie Igorze – to miłe, że Pan czy ja się poczuwamy, lecz podpadamy tutaj pod jakąś żenującą mniejszość.

I proszę nie upraszczać, że nasz fatalny “narodowy” stosunek do dziedzictwa kulturowego, to jedynie efekt PRL-owskiego miazmatu. Pisałem to już wcześniej – Polacy nigdy nie mieli cienia wątpliwości czy wznieść jakieś kolejne powstanie – bez szans na jego powodzenie, lecz ot tak – dla fasonu. I robili tak pomimo tego, że pierwszym oczywistym skutkiem takiego postępowania było to, że kolejne narodowe pamiątki szły na na przysłowiowe “rozpirzenie”. Ktoś, kto próbował się naszej frajerskiej waleczności przeciwstawić argumentując, że szkoda dziedzictwa przodków tak głupio poświęcać był od razu posądzany o tchórzostwo i małostkowość.

I to nam we krwi zostało – społecznie ugruntowany brak szacunku do materialnej spuścizny przeszłości. Dla Polaka liczy się przede wszystkim to “co duchowe” – czyli w praktyce tzw. “pierdolenie o Szopenie”.

Pozdrawiam,
ZS

Post Scriptum

Proszę mi wybaczyć, ale ma Pan rację – jestem bardzo daleki od zachwycania się naszymi cechami narodowymi. Właściwie przyznam, że większość naszych cech narodowych po prostu działa mi na nerwy. Polacy potrafią być cudowni, że tak powiem – indywidualnie, lecz w masie przedstawiają się po prostu fatalnie.

Co do możliwości zorganizowanego ludobójstwa w polskich realiach, to jednak nie byłbym taki pewny. Pomimo “pewnej nadreprezentacji” Żydów w powojennym aparacie UB – umówmy się – naszych tam nie brakowało. W powojennej Polsce powstał system obozów pracy, którego rolą było wyniszczenie osadzonych tam więźniów (patrz. Bogusław Kopka: Obozy pracy w Polsce 1944-1950), zwany “Polskim Gułagiem”. Szacuje się, że w obozach tych zginęło co najmniej 15 tys. osób.

Wydaje mi się nawet, że powstanie systemu zorganizowanego ludobójstwa możliwe jest w każdej społeczności, w której zapanował totalitarny system władzy.

Co do “ochraniania narodowych relikwi” w trakcie naszych powstań – istotnie – pozostaniemy przy swoim zdaniu. Uważam, że były to puste gesty bez znaczenia, w rodzaju ukrycia jednego obrazu, kiedy artyleria ostrzeliwuje wielkie muzeum. W efekcie – chyba ma Pan rację – musimy być strasznie dumnie z naszego bohaterstwa, bo innego powodu do narodowej dumy już nie mamy – prawie wszystko spłonęło lub zostało rozgrabione. Na tle innych nacji jesteśmy kulturalną pustynią poznaczoną osypującymi się ruinami, na których zawalenie się wyczekują ich nieszczęśliwie obdarzeni dysponenci. Proszę bardzo – możemy sobie honorowo machać sztandarami – skolko ugodno !