Weronika.

Znamy się od dawna, mam wrażenie, że tak jest.
Pewnie już ponad dwa lata, może trzy… Czy to ma znaczenie? Sama nie wiem. Ten czas pozwolił mi poznać Ją dobrze, na tyle, na ile można dobrze poznać drugiego człowieka. Z oddali.

Weronika jest moją pacjentką. Dziwnie to brzmi? No, może i dziwnie, bo Weronika przecież nie tylko jest osobą, której staram się pomagać, jest przede wszystkim człowiekiem. Ze swoją życiową opowieścią.
Do dziś ta opowieść jest… trudna, bolesna, niewiarygodna…

Weronika jest dwa lata starsza od Ciebie. Jej mama zanurzyła swoje życie na trwałe w alkoholu, jej ojciec jest gdzieś daleko, jej ojczym uczynił Jej najgorsze rzeczy jakie mężczyzna uczynić może.

Weronika jest poważnie chora, bardzo poważnie.

W tym wszystkim czuje się zupełnie opuszczona. Sama nie jest, ale rozumiem, że tak właśnie może się czuć.

Nie może liczyć na rodziców, nie może liczyć na siostrę, nie może liczyć na wiele osób, na które liczyć mogą ludzie na co dzień.
W każdym razie większość z nich, żeby było sprawiedliwie.

Przeszłyśmy wspólnie długą drogę Jej zniechęcenia, złości, buntu, rozwalenia w drzazgi. Weronika w tym się nie poddaje i wciąż zdarza jej się obrażać na siebie.
Nieustająco jej mówię bądź swoim przyjacielem, na pustyni każdy ma tylko siebie, walcz o siebie jak walczysz o innych, używaj swoich umiejętności dla siebie, odpoczywaj, dbaj o siebie.

Powtarza się siebie .
Bo Ona ma to zrozumieć, że nie można uciekać ze strachu przed leczeniem, w śmierć.
Chciałabym, żeby to zrozumiała, choć dobrze Jej strach rozumiem.

Nie pomogę Jej zwiewać. Tak jak Tobie w tym nie pomogę.

Weronika oczywiście oddana jest innym ludziom bezgranicznie, w tym jest niezastąpiona. Idzie jak burza i nie ma dla niej żadnych granic. Żadnych.
Ledwie zauważyła Twój baner w moim profilu, jak to się teraz ładnie określa, już już napływają do mnie weronikowe informacje, że plakat zawieszony trzykrotnie na jej wydziale uczelnianym, o forum internetowym nie wspominając, że poszła do radia, że poszła do telewizji i od ręki załatwiła pojawienie się prośby o krew dla Ciebie na dolnym pasku, że zawieszą plakat na ścianie, że będzie ten plakat na kortach, z powodu iż tam przychodzą ludzie różni, w tym zamożni.

A dzisiaj, ponownie spotkałyśmy się w przestrzeni psychoterapeutycznej, i Weronika nie umie powiedzieć, z czym przychodzi. Wie, ale powiedzieć Jej trudno. Sam zobacz, jak to działa.

Patrzę sobie na Was – na Nią i na Ciebie. Widzę to, co widzę.

Ty też namawiałeś ludzi do oddawania krwi. Wytykałeś im tchórzostwo o ile nie chcieli, albo się migali. Byłeś gotów walczyć o innych, a tak doskonale pomijałeś siebie.

Jak Weronika.

Nie da się pomagać innym, jeśli nie szanuje się siebie. Jeśli swojego własnego istnienia, nie uzna się za najważniejsze. To mówię do Was obojga, a wiem co mówię.
Wiem, bo spędziłam, spędzam i będę spędzać tysiące godzin na pomaganiu innym. To nie jest praca, nie dla mnie. To droga, którą się wybiera.

Oboje idziecie podobną, tylko ja mam na niej więcej doświadczenia.

Masz walczyć o siebie Michał.

Masz o siebie walczyć Weroniko.

Jeśli nie umiecie o siebie, to nie będziecie umieli w długiej perspektywie, o innych. Tak brutalnie to wygląda.

Więc jazda. Tyłki w dłoń i jedziecie. Jedno z drugim, bo mi się cierpliwość wyczerpie i sięgnę po poważne argumenty.

Trzeba mieć twardą dupę, żeby pomagać.

Oboje macie okazję, żeby to pokazać.

Powiem jeszcze raz: na pustyni każdy jest sam, choć nie do końca – mam, mamy, macie siebie.

Najwyższe dobro. Najważniejszy cel.