mój.
Ten Singer.
Tak, jak i jest moją babcia Fredzia, która mnie wychowała.
Położę się koło niej.
Ciepło nam razem było.
Jak umierała byłem w Pradze.
Nie stać mnie było na przebukowanie biletu.
A może się bałem tej straty?
Igła

Złapałam się wczoraj na tym, że dotykam tego Singera przechodząc i czuję się jakoś bliżej. Cieplej jest.

Piękne cacko, rozumiem te sentymenty. Właśnie zastanawiałam się co mi zostało po mojej ukochanej babci. I okazuje się, że nic. Meble wywiezione na działke do cioci zniszczone. A moja ulubiona palma, ogromna, została darowana dobrej znajomej, bo w blokach nie było dla niej dobrych warunków. Jak bąknęłam słówko żalu za nią, to mnie ofukano, że chytrus jestem. I poza zdjęciami nie mam nic.
straszne, jak normalnie nie zazdroszcze nic nikomu, tak Tobie tych chwil gdy przechodząc obok dotykasz Singera i widzisz babcię, tak ,tych chwil Ci ciut zazdroszczę.

Kilka lat i do śmieci.

Poleciałam sprawdzić ten makijaż. Złoty istotnie.

Poprzecierany miejscami niestety.

Ale działa! Można na nim szyć. Tylko trzeba umieć...

Ucieszyłam się, że Pan zwrócił swojemu należne mu nogi. Singer z motorkiem jakoś mi nie pasuje.

Miło, że jest ich więcej.

Pozdrawiam Pana zza sentymentalnego obłoczka…

Muszę odbyć podróż w tym celu, chociaż ją zobaczyć. Ze starą znajomą porozmawiać. Muszę mamę namówić na wiosenny wypad.
Natomiast nie mylisz się, babcia jest w moim sercu i nie potrzebuję niczego, co by musiało ją przypomnieć.
Nie zmienia to faktu, że Twój Singer to dzieło sztuki i zabytek. A ja lubię starocie.

pozdrawiam serdecznie

i stół wyprawowy Babci, mały bo kuchenny, z jesionu.
Tyle, że stoją w jakimś magazynie, po kolejnych przeprowadzkach i lądowaniu w domu, który nie jest mój, i którego nie lubię.

Ale mam zawsze ze sobą nóż. Przedwojennego Gerlacha, w dzieciństwie za siabel mi służył. Jest z takiej stali, którą trudno obecnymi osełkami naostrzyć, Babcia go na kamieniu ostrzyła. No i młynek do pieprzu mam, drewniany i nie do zdarcia. Gdzie dzisiejszym do niego?

No i dzięki temu łatwiej mam, bo to dotyk do światów, które obrzydliwe nie były.
Może prostsze, może głupie ale nie takie wredne jak dziś.
I nie politykę mam na myśli.
Ludzi, których już niema.
I na ich szczęście.

Czas, czas. Już niedługo.
Igła

...łza mi się w oku zakręciła, taką maszynę i moja babcia miała, ale fizycznie nigdy jej nie będę miała…mam ją zapisaną w pamięci…może dlatego, że palca pod igłę podsunęłam…
Pozdrawiam serdecznie.

Te pamiątki to też znak jak ta historia była szyta.

I przez kogo.

Ile możemy w sobie z nich odnaleźć dzięki tropom, które nam pozostawili.

poczułem się jeszcze starszy niż jestem.

Moje babcie pewnie też takie maszyny miały.

Ale ja pamiętam tę, na której szyła moja mama.

Pozwalała mi czasem nawijać nitkę na tę schowaną, małą szpulkę...

...tę sprawność nawijania po Mamie odziedziczyłam, ale o tym sza…
Pozdrawiam.

ta schowana szpulka to bębenek właśnie. Ja mam takie nawet zapasowe.

Nitki na nie pewnie jeszcze babcia nawijała. Bo kto?

I niech Pan przestanie z tą starością – powtórzę, by tradycji stało sie zadość :)

przechowuję maszynę po mojej babci. Z podstawą solidną i pokrywą drewnianą na samą maszynę. Jednak do wykluwającego się klubu dziedziców maszyn Singera niestety sie nie zapiszę. Moja zwie się Kayser.

Staram się nie przywiązywać do rzeczy. Ale to powód osobisty.
Sentyment do przedmiotu został wykorzystany przeciw mnie.
Dlatego pamięć o nim pielęgnuję we wspomnieniach, lub w pisaniu.

_{Human Bazooka}

Czytam wpierw Pani wpis a potem komentarze jak lecą wszystkie po kolei. Tak mi się jakoś zrobiło…
Zwłaszcza przy tym kawałku o ciągłych podróżach i braku stałego miejsca na dłużej. Potem Igła mnie dobił. Uświadomił mi nagle, że to już bliżej nie dalej. Może całkiem blisko?
Westchnąłem tylko w tej chwili. Muszę wyjść, od komputera odpocząć

Nawet nie będę zaglądać do linka, bo wiem do której rozmowy mnie Pan odsyła.

Chciałam jedynie…

No nieważne zresztą. Nie chcę akurat dzisiaj i akurat u mnie takiego wątku.

A ja myślę, że jest coś pięknego w tym, że kuzyn sobie secesyjne nogi od Singera pod komputer podstawił.

Tak jakoś bardzo optymistycznie mi to zabrzmiało.

Myślę, że pan Singer byłby całkiem zadowolony…

W sumie wyglada jak krol.

Szukam tej podstawy do mojej “singerki”- więc znalazłem już jedną ,jest lekko uszkodzona i wogóle nie do mojej maszyny, ale i tak zostanie już u mnie- bo jak pomyślę, że zrobi ktoś z niej stolik ,albo cuś tam… nie dam nikomu i już . Bez względu nato co by pomyślał p. Singer.

i tekst

pozdrawiam
_{Prezes , Traktor, Redaktor}

I tak oto Singer stał się kobietą o secesyjnych nogach…

Panie Merlot szczególną radość sprawiło mi zdjęcie fragmentu starej Warszawy.

Bardzo nastrojowo się zrobiło w tym moim kąciku.