Koncepcja odsunięcia reżimu w Iranie od władzy ma jednak mocne podstawy:

1. Ponoć 60% społeczeństwa nie ukończyła tam 30 roku życia, nie pamięta znienawidzonego szacha a ma poczucie życia w ogromnej schizofrenii – z jednej strony teokracja z leciwymi duchownymi u władzy, z drugiej model zachodni, który przenika tam za sprawą elit kulturalnych (np. eksplozja wręcz kinematografii irańskiej w ostatnich 20 latach, internet, TV sat, podróże itp.).

2. Duża grupa młodej inteligencji, która wykorzystuje istniejące mozliwości i dociera ze swoimi poglądami do coraz szerszej grupy ludzi (za szacha to uniwersytety były ostoją Chomeiniego, tak jak teraz są ostoją reformatorów).

3. Duży krytycyzm irańskich młodych elit w stosunku do Zachodu – to jest istotne – oni naprawdę szukają jakiejś trzeciej drogi, nie są niewolnikami zachodniego liberalizmu.

4. Rola elity kulturalnej – wrócę do filmowców – Mohsen Makhmalbaf wraz z całą rodziną, Abbas Kiarostami, Bahman Ghobadi i inni tworzą swoje filmy najczęściej w Iranie i pokazują tamtejsze społęczeństwo, jego życie bez religijnej nowomowy, w zupełnej wolności, ale i w dużym poszanowaniu narodowej odrębności i kultury. Te filmy zaskakująco dobrze przyjmowane są na zachodzie, i to nie dlatego, że jest taka moda, one są po prostu uniwersalne, mówią prawdę o ludziach.

W Iranie wrze, ale kiedy nastąpi zmiana (wybuch) i w którą stronę to wszystko pójdzie? Chyba nikt nie wie…

Pozdr