Oczywiście, że platforma gra nieźle taktycznie – “my się staramy, a prezydent wetuje”. I wtedy już nikt nie rozlicza za jakość uchwalanego prawa, a jedynie pamięta to, że prezydent wszystko uwalał.

Zastanawiam się czasem, jak bym to rozgrywał, będąc na miejscu platformianych decydentów. Wariantów jest kilka:

1. nic nie robić, bo i tak projekt padnie, albo go uziemi peesel, albo prezydent zawetuje,

2. dogadać się z pisem (w domyśle zgodzić się na wszystko, czego zażąda), łamiąc własny program,

3. grać razem z komunistami na obalenie weta, ryzykując zemstę elektoratu,

4. robić swoje grając w grę z góry przegraną, z nadzieją, że wyborcy zapamiętają tego, kto projekt zawetował, a nie będą wnikać w detale, dlaczego. Zresztą analiza psychiki prezydenta może być zbyt skomplikowana dla specjalistów, co dopiero dla milionów wyborców.

Wydaje mi się, że ostatni wariant jest najskuteczniejszy. Dla platformy. Czy dla Polski?