Rozważąnia folozoficzne czy też teologiczne nie są nieomylne… – stąd też chyba w tej mierze wolę trzymać się tego co w Biblii stoi. Ale przecież jest i personalizm Maritena jak i Wojtyły.. . Mi personalizm jest bliski, gdzie to człowiek jest Osobą do której po imieniu Bóg mówi “PÓjdź za Mną...”. Do człowieka mówi Bóg, a nie do jakiejś “zbiorowosci ludzkiej”. Jak czytam Ewangelię to widzę Jezusa mówiącego do konkretnej osoby.. .

Więc nie robią na mnie wrażenie jakieś hipotezy wedle których człowiek ma stracić swoją wyjątkowość i indywidualność. Czyż, nie ze względu na tę wyjątkowość i indywidualność “Pasterz zostawia wszystkie owce i idzie szukać tej jednej zagubionej….”?

Bo Pasterza interesuje szczęście “każdej Owcy”, zna każdą po Imieniu i potrafi ją rozróżnić i usłyszeć. Mało tego, w Ewangelii czytamy, że większa jest radość z jednej nawróconej Owcy niż ze stu sprawiedliwych… .

Więc Ewangelia IMHO jest nasycona do szpiku Personalizmem, jak “dobra kasza skwarkami” ... , :-)))

Co do rachunku – mi bardzo pomógł ten link: http://www.spowiedz.pl/rach1.htm

To właśnie filozofia św.Ignacego Loyoli w której dziękczynienie to podstawa, :-))

Pozdrawiam Świątecznie!(wszak oktawa Wielkanocy). :-)))

************************
“Kto pyta nie błądzi…”