Sobotni radiowy felieton Rafała Ziemkiewicza. Oraz wypadki wcześniejsze.

Ziemkiewicz robi się coraz bardziej zły – i to już nie tylko na Michnika, bo na niego był zawsze bardzo zły. Różnica w tym, że ongiś tę złość przemycał między wierszami, przyprawiał nutą ironii. Mimo wszystko, mimo złości, była to złość, nad którą można się było pochylić merytorycznie.

Teraz zaś ta złość wylazła na wierzch, dostała drgawek i spazmów, zrobiła się z niej złość na odlew i bez ogródek, stan, niemalże, chorobowy.

I w tej złości na Michnika czuć już całkiem nową złość. Złość na tych wszystkich, którzy się, za przykładem Ziemkiewicza, na Michnika nie zeźlili. A nawet na tych, którzy zeźlili się, ale za słabo. A że ich i dużo, i odróżnić swoich od obcych trudno, to ta nowa złość Ziemkiewicza staje się powoli taką złością ogólną, złością na cały świat.

Od tej wcześniejszej złości różni ją eskalacja zgorzknienia i agresji. Bo ta nowa złość, mniemam, jest wynikiem bezsilności. W zaprowadzaniu nowego ładu. W kreowaniu słusznej rzeczywistości. W burzeniu mitów. I w tworzeniu nowych.

Jest to proces postępujący. Ta złość. Niekontrolowany może prowadzić do patologii. Do depresji. A nawet do jeszcze gorszych rzeczy. Jak w tytule. Szkoda by było.