Tytuł brzmi bardzo nieadekwatnie w kontekście świąt przypominającym chrześcijanom właśnie o nadziei, ale mój tekst dotyczy polityki, nie wiary czy religii. Chciałbym się bowiem podzielić niewesołą zapewne dla niektórych myślą, że nie czeka nas w polityce żadna realizacja wielkich zamysłów, żaden wielki przełom, żadna radykalna przebudowa państwa.

Dlaczego tak twierdzę? Wystarczy spojrzeć na ostanie dziesięciolecie. Rozpoczęło się ono odważnymi, zakrojonymi na dużą skalę reformami rządu Buzka, bezlitośnie i ze szkodą dla Polski zmasakrowanymi propagandowo przez prących do władzy postkomunistów pod wodzą mistrza demagogii – Millera. Kto wie, być może dałoby się policzyć, ile nas kosztowało odkręcanie w następstwie tej propagandy systemu kas chorych? Na pewno łatwiej policzalne byłyby zaś straty dla mnie i innych Polaków-szaraków wynikające z zaniechania w latach 1993-1997 planowanej już wcześniej reformy systemu emerytalnego. Cztery lata składki w OFE to już bardzo wymierne pieniądze.

Wróćmy jednak do głównego nurtu naszych rozważań. Wygląda na to, że los kojarzonego przez Polaków z tamtymi reformami AWS przeraził naszych polityków na tyle mocno, że żaden z nich nie zamierza się odważyć na politycznie ryzykowne reformy. Wszak ekipy Krzaklewskiego nie uratowało nawet radosne rozdawnictwo, którego dokonywała na przełomie lat 2000/2001, prześcigając się w tej szkodliwej działalności z cynicznymi postkomunistami opowiadającymi jednocześnie społeczeństwu o ogromnych kosztach reform, tragicznej sytuacji finansowej państwa i dziurze Bauca. Czy rządy Millera i Belki pozostawiły po sobie jakąkolwiek ważną zmianę w kształcie i działalności naszego państwa? Śmiem twierdzić, że największym (i rzeczywiście chwalebnym) ich osiągnięciem była obniżka podatku CIT. Więcej zasług nie pamiętam. I trudno to chyba nazwać reformą. Nawiasem mówiąc, może to i lepiej, bo rewolucyjnych zmian ze strony lewicy to akurat bym się raczej obawiał.

Dużo bardziej niż rządy SLD dają jednak do myślenia poczynania trzech ostatnich gabinetów. W 2005r. wydawało się wszystkim, że czekają nas wielkie zmiany. I czekały – niewiele dla ludzi znaczące zmiany w życiu politycznym. Te były ogromne. Tydzień w tydzień wielkie wysiłki. Ale co po dwóch latach rządów PiS pozostało, jeśli chodzi o zmiany instytucjonalne? Chyba tylko przesiew w niesławnych WSI. Na dodatek budzący wiele wątpliwości pod względem profesjonalizmu oraz ewentualnej „polityczności” działań osób przesiewających. Czy to ma być owa sławna radykalna przebudowa państwa? Przypuszczam, że wątpię, a biorąc pod uwagę całość doświadczenia lat 2005-2007 to chyba znów należałoby się cieszyć, że nie próbowano nas nią uszczęśliwić w szerszym wymiarze. Wszystko wskazuje bowiem na to, że PiS swoje sztandarowe hasło umocnienia państwa rozumie nie jako usprawnianie istniejących lub tworzenie jego nowych sprawnych instytucji, lecz jako dodanie mu kompetencji i uprawnień. A to może się dokonać jedynie poprzez odebranie tychże obywatelom, samorządom i instytucjom pozarządowym. Ze szkodą i dla państwa, i dla ludzi – moim zdaniem oczywiście.

A co przyniosły nam cztery z górą miesiące funkcjonowania nowego rządu? Czy usłyszeliśmy choćby o jednym spójnym pomyśle zmieniającym polskie państwo na lepsze? Piszę „o pomyśle”, bo o planie to już nawet boję się wspomnieć. Ba, czy choćby zanosi się na jakiś pomysł, czy widać, by rząd był przy nadziei? Czy od minister Kopacz dowiedzieliśmy się czegoś więcej niż od ministra Religi na temat możliwości zmian w pogrążonym w beznadziei systemie opieki zdrowotnej? Czy od ministra Ćwiąkalskiego usłyszeliśmy o remedium na opieszałość polskich sądów? A czy w ogóle którykolwiek minister powiedział coś, co choć zapachniałoby jakimkolwiek przełomem w dowolnej dziedzinie? Odpowiedź brzmi: nie. A biorąc pod uwagę tych kilka miesięcy rządzenia, trudno się oprzeć myśli, która już powyżej padała – może to i lepiej. Bo głupie zmiany mogą być dużo bardziej szkodliwe niż brak zmian, co nam kilka lat temu udowodnił inny minister zdrowia – niejaki Łapiński. To może lepiej niech już sobie rząd Tuska administruje niż gdyby miał wprowadzać takie rewolucje jak NFZ. Może niech się lepiej skupi na jednym ważnym celu, jakim jest dla Polski EURO 2012.

Spokojne spojrzenie wstecz, na ostatnie dziesięciolecie, prowadzi do wniosku, że nasi politycy nie są skłonni wprowadzać w życie wielkich zmian przebudowujących polskie państwo. Dlaczego tak się dzieje? Czy przyczyną jest strach przed kosztem odwagi w formie wyborczej porażki? A może przyczyna jest jeszcze bardziej przyziemna? Może zwyczajnie nie potrafią? Tak czy siak wszystkim proponuję wystudzenie nadmiernych nadziei, bo nic nie wskazuje na możliwość ich spełnienia w dającej się przewidzieć przyszłości. Pieniędzy w budżecie nagle nie przybędzie, a państwo samo z siebie nie zacznie lepiej funkcjonować (trzeba się będzie cieszyć, jeśli nie zacznie funkcjonować gorzej). A gadać będziemy o tym, co zwykle – o polityce. Czyli w sumie o niczym.