Ofiara nie myśli o gruszkach,
Wiszących na wierzbie czy krzewie.
Chce tylko, by ból się zakończył,
O reszcie nie marzy i nie wie.

Ofiara nie stara się błyszczeć
Odważną, niezłomną postawą.
Chce tylko, by dano jej spokój
I żadną nie martwi się sprawą.

Ofiara nie snuje refleksji
Na temat przeszłości, przyszłości.
Obchodzi ją tylko ten moment
I chęć odzyskania godności.

Ofiara, pod wpływem cierpienia,
Szlachetna się bardziej nie staje.
Chce tylko jednego – przetrwania,
A reszta nicością się zdaje.

Ofiara się modli żarliwie,
By śmierć wzięła kata w swe dłonie.
“Gdy umrze, przestanie się znęcać”
W jej mózgu ta myśl błyszczy, płonie.

Ofiara na pewnym etapie
Przestaje być tylko ofiarą.
Zamienia się w kata, by przeżyć
I mierzy świat inną już miarą.