Już babie lato wije się w parkach i ogrodach; na ulicę wypadnie zbłąkane, czasem się zdarza, że delikatnym oplotem klamkę osnuje furtki przy płocie, na szybie auta przysiądzie i tam zostanie dopóty, dopóki wycieraczki gwałtu nie poczynią – zrywając kontakt jesieni z latem.

A mnie jest szkoda lata, tego jak wcześniej innych. Wnet kalosze założę na nogi, by dalej pójść w życie. Kiedy słońce wyjrzy na chwilę wspomnę ten czas słonecznych dni, kiedy w duszy deszczowo było. Odpowiem sobie: ważne że żyję, że jest dla kogo.

W parku na ławce jesienią twarz do słońca wystawię, niech je ogrzeje jeszcze przez chwilę, bym mógł z radością wejść w słoty dni długie, butem rozbijać kałuże, a słowem forteczne mury. I zanim złota polska jesień nastanie na dobre, posłucham koncertu na dwa świerszcze