Moje miasto osadzone głęboko w lasach
przecina stara berlinka, na której maszyny
kładą asfalt. Nie usłyszę już odgłosu
brukowych kamieni, po których w 68 roku
radzieckie jechały czołgi na czechosłowacką
granicę. Tuż obok biegną tory.

Moje miasto w niczym nie jest szczególne.
Nie wyróżnia się specjalnie od setek jemu
podobnych. Nie ma już fabryk jak dawniej,
za to jest klimat eksportowej nudy na pudy.
Dwie trzy imprezy w roku w miejskim parku.
Wciąż więcej pogrzebów niźli narodzin.

Produkcja wódki nie spada, popyt wciąż trzyma
się na niemalejącym poziomie. Na kaca kupisz
Alcazeltzer w Polpharmie Staraka.
Miast muzyki z kafejek i przytulnych pubów
dobiega odgłos kłótni starego małżeństwa
z jeszcze starszej kamienicy, którą akurat mijam.

Dawno temu chciałem stąd wyjechać, lecz
kotwicę rzuciłem – wiesz że tu zostanę
na zawsze, albo na jeszcze dłużej. Podobnie
jak inni, którzy odeszli -zasilając cmentarze.
Skąd dokąd, po co i na co, a jeśli, to kiedy?

Zostajesz, zaparzasz jak co dzień kawę.
Czekasz na cud zmartwychwstania duszy.

Nie ma już tamtego lśniącego kamienia na jezdni
wylany paruje asfalt. Skrzyżowanie drogi krajowej
z podrzędną zastąpiło rondo z klombem zieli pośrodku
chronionej wysokim brzegiem betonu. Krzyże dwa
stoją z brzegu- na pasach zginęła kobieta z dzieckiem na ręku.
Patrzysz na zmieniające się obrazy. W autach rozmaitych
marek, ludzie których nie znasz wcale.

Znikają za horyzontem własnych marzeń.