Optymista, to ktoś taki jak ja i ty na przykład. Siadamy na mokrej ławce w parku przytuleni do siebie zapominamy, że nam deszcz wlewa się za kołnierz. Sami za niego też nie wylewamy. Wywieszamy kartkę z napisem „Nie ma nas dla nikogo” Na wszelki wypadek stawiamy wykrzyknik, albo taką wielką kropkę w pakiecie z uśmiechem.

Optymista to ty i ja, kiedy wypijamy szlachetny trunek z jeden szklanki nie marudząc, że jest tylko czy aż połowa. Przemiennie na zdrowie: ty do połowy, a ja od niej do końca. Dbamy aby szklanki zawsze były pełne, by po wychyleniu odpoczywać mogły puste. A jak są puste nie pijemy. Wiadomo jak stoi to się chce. Jak nie ma, mówi się trudno. Jutro też będzie widno.

Optymiście, znaczy tobie i mnie, nie przeszkadza wcale a wcale cichy szept wiosennego deszczu. Siedzimy niczym małe dzieci – często nimi jesteśmy przez chwilę, patrzymy jak okna płaczą jedno za drugim; pomagamy im nawet wodząc placem lub wzrokiem za łzą po szybie. Śledzimy z wielką uwagą krople niebios zamieniającą się w ocean spienionych marzeń. Naszych marzeń, wymoszczonych paletą szarzyzn z odrobiną przeplotu słońca, koncertem rechotu żabek, mlaskaniem nasączonej do syta ziemi. Pesymista marudzi: Wszędzie te brudne kałuże.

Nam optymistom, tobie i mnie, łażące po głowie problemy są obce – nic nam nie łazi, a jeśli się zdarzy zmywamy je pod kranem myjąc szamponem „Melancholia nasz towarzysz”. Suszarką wysysamy do cna.

My optymiści, z lóżka potrafimy wyskoczyć w samym środku nocy, aby w krzyżówce wpisać brakujące słowo lub poemat zacząć pisać nowy, to nic że nie temat. Potrafimy też z tego łóżka nie wychodzić prawie wcale. Błąkamy się po mieszkaniu niczym zagubieni w trawie. W tym absolutnym stanie wyzwolenia towarzyszy nam nasz Przyjaciel

Tak mają optymiści urodzeni jedenastego lutego. Dla nas zawsze jest to czego nie ma…