Na moim Blogu znajduje się sporo moich tekstów, kilka z nich przeszło bez większego echa, co jest wkalkulowane w tak zwane ryzyko piszącego. Jednak kilka z nich, a zwłaszcza ostatni, zaszokował Szanownego Pana Igłę i zburzył spokój Szanownemu Panu Andrzejowi F. Kleina.

Ten kontrowersyjny wpis „Szare paciorki białego różańca” nosił w sobie pewien ładunek emocjonalny. Impulsem do jego powstania była zapewne zdarzenia samobójczych śmierci, w które ja osobiście nie wierzę. Ale tę kwestię pozostawię bez większego komentarza.

Pozwolę sobie tylko zaznaczyć, że sytuacją w polskim wymiarze (nie)sprawiedliwości zajmowałem się kilkanaście lat. Wiedzę, jak sądzę, mam sporą. Ale zgodzę się z panami: Igłą i Andrzejem, że taki wpis może powodować niebój podobnie jak namolne ukazywanie kolejnych porannych zatrzymań, którym przypadkowo towarzyszy telewizja (o przypadkowości również sporo pisałem. ).

Wpis jaki popełniłem pod podanym wyżej tytułem należało opatrzyć komentarzem na kilka, a może nawet kilkanaście stron formatu A4 Arialem 10,5.

To co mogę Szanownym Czytelnikom obiecać, to, że więcej tego typu samotnych białych żagli, bez konkretnego odniesienia się do konkretnej sytuacji, czy to prawdziwej czy też wydumanej, nie będzie.

Cenię sobie Państwa obecność na moim Blogu i nie odważę się na użycie sformułowania, że jest to mój blog i na nim mogę robić co mi się podoba.
Zależy mi na szukaniu porozumienia. Nie zależy mi na sianiu fermentu. Cenię sobie odrębność zdań i prawo do ich obrony.

Z ukłonami
Marek Olżyński

W miejsce poprzedniego tekstu wstawiłem swój (konkursowy) wiersz „Blues w kolorze indygo”