Spoglądasz rano przez okno, ludzie jak co dzień spieszą dokądś. Odprowadzasz ich wzrokiem do bloku na rogu. Znikają i nie wiesz gdzie są, co robią. Wzrok wyłapuje kolejną „ofiarę”. Towarzysz jej przez chwilę, aż zniknie w sklepie naprzeciwko; zastanawiasz się co on/ona może kupić tak rano. Na myśl przychodzi ci piwo. Marka… A jaka jest twoja ulubiona?

Melanż kolorowo szarych ubiorów, i takich życiorysów, przepływa pod twoim okiem. Rejestrujesz ten fakt mimochodem. Taki reportaż chwili życia, które jak bańka mydlana jest i za chwilę nie ma. Ot życie – też trwa tylko chwilę; czasem miłość trwa dłużej, a wiecznie cierpienie?

Żart
Twoje serce poszło chyba na wagary,
pukam, stukam i nikt nie otwiera.
Stoję niespokojna w cieniu bladej wiary,
zawrócona w pół drogi pomału umieram.

A może mi się wydawało tylko,
że ono dla mnie płonie i dla mnie otwarte,
a to błysk zapałki mamił małą chwilką,
a to co na serio brałam ,było tylko żartem.
(Małgorzata Sobańska)

Nadajesz tym pojedynczym ludziom – a czasem wybranej przez siebie parze, swój scenariusz na ich lepszą codzienność. Nie włączasz radia na wszelki wypadek aby nie zabić ich porannym komunikatem. Niech tamci żyją szczęśliwi przez chwilę, a może dwie.

Pamięć przywołuje obraz z dzieciństwa. Niewielki dom, podwórze i dalej ogród starych grusz i jabłoni, rośnie też kilka śliwek. Starsza kobieta wlewa wodę do wielkiej bali ustawionej na starym stole z uciętymi do pół nogami. Z szarego mydła wprawnymi ruchami wióry skrobie nożem. Te wpadają jeden za drugim do balii znikają pod wodą. Po chwili na powierzchni wyłaniają się bańki mydlane. Niektóre z nich lekki poranny wiatr porywa, unosi pod słońce i zanim pękną mienią się kolorami tęczy. Zupełnie jak życie.

Ludzie znikają jeden po drugim