Nie, nie będzie o filmie, lecz o mieście ochrzczonym tym mianem.

Legnica jest, a przynajmniej była do niedawna traktowana po macoszemu, choć to i tak delikatnie powiedziane.

Mówiło się i chyba nadal tak jest, że Legnica to taka wiocha, a jak ich mieszkańcy idą, to jakby zasyfieni się zbliżali.

Do dziś pamiętam, jak szef jednego z biur senatorskich w Lubinie mówił o Małej Moskwie, że to dziura skazana na wymarcie.

Szef był stosunkowo niedawno m. in. członkiem zarządu władz Lubina.

Twierdzę jednak, że Legnica ma… Kurczę, jak by to określić...

...

...

No tchnienie ma. Tak. Tchnienie. Gdy skręci się w bok, w te stare ulice, spojrzy na balkonowe zdobienia, popękane tynki, jakieś plamy tworzące zupełnie nowe wzory widać, że to nie tyle jakieś zaniedbania, starość, rudera.

To tchnienie, które inspiruje.

Zaczynam się interesować, co tam się działo.

Kto tam żył.

Wyobraźnia podpowiada mi zupełnie fantastyczne wyobrażenia o tamtych czasach.

Legnica