Znów nie rozumiem ruchu polskiej dyplomacji. Rzecz ma nikłe znaczenie, właściwie jedynie moralne – ale nawet niemal puste gesty nie są w polityce zagranicznej bez znaczenia. Rząd wykonał dziś taki gest, z którego pożytek jest wielce dyskusyjny.

Jezzcze w zeszłym tygodniu Polska i Litwa, jako dwa jedyne kraje Unii Europejskiej, zgodnie sprzeciwiały się wznowieniu rozmów o partnerstwie z Rosją. Potwierdzenie takiego stanowiska Polski rząd sformułował jeszcze po wspólnej, choć przyjętej w niefortunnym trybie deklaracji polsko-litewskiej. W weekend oba kraje przyznały, że ich sprzeciw jest jedynie synmboliczny, bo Komisja Europejska może rozmowy wznowić bez jednomyślności państw członkowskich. Ale sprzeciw był.

Dziś na spotkaniu unijnych szefów dyplomacji w Brukseli, przygotowującym grunt pod nicejski szczyt z Rosją w piątek, minister Radek Sikorski dość niespodziewanie oznajmił, że Polska godzi się na powrót do unijno-rosyjskiego stołu. Pozostaliśmy w głównym nurcie – rzekł szef polskiego MSZ. Zacytował zarazem litewskiego kolegę, który trwając w sprzeciwie miał rzec: Historia przyzna nam rację.

Nie wiem, jakież to korzyści Polska osiągnie wchodząc w główny nurt w sprawie Rosji. Nie wiem, co zmieniło się od weekendu, że dziś – tak chyba należy rozumieć ten zwrot – Polska nie zarzuca już Rosji niedotrzymywania postanowień o rozejmie w Gruzji. Znów coś się zdarzyło, tylko nie wiadomo, po co.