Ileż to ja razy wychodziłam zaśmiewając się do łez z takich spotkań w takich miejscach.
Krztusiłam się ze śmiechu, bo z tych amerykańskich wnętrz, przemyślnie dobranych ciuchów, wystudiowanych min, gestów i nowomowy, w większości przypadków, wyglądała koszmarna pustka.
Ale to były moje zwyczajowe reakcje, bo mnie też czegoś tam w tym względzie uczono. A czego nie nauczono, to sama jakoś przez lata uzupełniałam.

Widziałam też inne reakcje. Onieśmielenie, zawstydzenie, podziw, pożądanie, zagubienie. Do dziś mam wryty w mózg obraz jednego chłopaka, który patrząc na te wszystkie “cudeńka”, jak tylko mógł starał się ukryć pod krzesłem stopy obute w mocno podniszczone pantofle… A przecież przyszedł “sprzedać” własną wiedzę i kompetencje a nie obuwie.
Prawdziwe to niestety, bo tak też skutecznie manipuluje się ludźmi, i jednocześnie strasznie przygnębiające, kiedy się na to patrzy; kiedy się wie, że to efekt czyichś dokładnie przemyślanych planów i działań.

Gretchen, to jest strzał w dziesiątkę!:

Rozwinięcie tego zdania jest też trafiające w punkt.

W kwestii posługiwania się paradoksem, przypomnę (bo nie sądzę, żebyś o tym nie wiedziała) o najstarszej chyba metodzie manipulacji jaką zna świat: kradniesz i wrzeszczysz z całych sił “łapcie złodzieja”.
Wariacje powyższego to praktycznie zbiór nieskończony.

Pozdrawki ciepłe.

ps. Jakbym gdzieś palnęła głupotę, to mnie popraw. Jestem dziś lotna niczym ołów.