Nie mam nic przeciwko specjalistom. Ale przecież widać gołym okiem, że hydraulik hydraulikowi nie jest równy. Różnią się poziomem architekci, terapeuci, szewcy, chemicy i malarze. Natomiast kiedy zaczyna się krytykować lekarza… to potop, trzęsienie ziemi i koniec świata. Jakby to nie byli ludzie a bogowie. A przecież oni też są różnej klasy specjalistami.
Mylę się? :)
W książce, którą już przywoływałam w tekście, “Basic Principles of Natural Hygiene” są przedstawione karty szpitalne chorych na dur brzuszny. Przerażające jest to, że z każdym dniem leczenia stan chorych pogarszał się a nikt nie zmieniał procedury. Nikt!
I to jest stały fragment gry: wszystko było zgodnie z procedurą i zasadami sztuki medycznej. A że pacjent zmarł?
Brzmi to znajomo, nawet dziś.

Ciekawostką jest jakaś, nazwijmy to, maniera, która jeśli pacjent wyzdrowieje określa medycynę “nauką”, kiedy zaś pacjent zejdzie, mówi się o “sztuce”.
Zabawne. :) Ale nie dla wszystkich.

Z drugiej strony, koledzy po fachu lekarzy konwencjonalnych odsądzani są od czci i wiary i wyśmiewa się ich jako znachorów. A przecież mają takie same dyplomy i licencje na wykonywanie zawodu. Kiedy ośmielają się mieć zastrzeżenia co do bezpieczeństwa niektórych zatwierdzonych(!) leków często wylatują z roboty. Ich pacjenci nie mogą liczyć na refundację leczenia, mimo że płacą składki zdrowotne.
Tak powinno być? Nie sądzę.

Pozdrawiam.