przepraszam Cię, ale napiszę szczerze, licząc, że zrozumiesz. Paru idiotów się po tej okolicy kręci wprawdzie, ale to nie jest, dzięki Bogu, zaraźliwe.

Pierwszy raz nie byłam w stanie przeczytać Twojego tekstu uważnie. Prześlizgnęłam się po prostu. Dyskusja mnie już w ogóle zabiła – wprawdzie często używam tego określenia, by powiedzieć, że się uśmiałam, ale to nie jest ten przypadek. Zdecydowanie nie jest.

Ludzie, jeden z drugim, może nie piszcie niczego, jeśli macie ujawnić swój dogłębny kretynizm? Nie dotyczy to tych, których dotyczyć nie ma.

Jak się zgłoszą chętni, to z dziką radością wymienię po nazwiskach. Więc ostrożnie.

Gretchen, a raczej Druga, jeśli cokolwiek z tego rozumiem.

Agresją nie naprawisz świata. Zwłaszcza słowną. Oni zawsze będą w tej dziedzinie lepsi, nie o pół stopnia, nie o dziesięć, ale w ogóle gdzieś poza granicami skali.

Każdą z nas kiedyś prawdopodobnie spotkało coś takiego, jak Ciebie w wieku lat czternastu. Mnie przynajmniej tak, kilka razy. Choć raczej było to na podłożu słabości, a nie płciowości, ale mechanizm pozostaje ten sam.

Przy czym to jest ta najmniej istotna słabość. Najmniej.

Naprawdę, może teraz rozmijamy się zupełnie – jeśli pieprzę bez sensu, wytykaj mi to śmiało, szczególnie, że przyznałam się do prześlizgnięcia po temacie – ale ja mam tylko jedną uwagę: nie ma sensu się wkurwiać. Naprawdę.

Popatrz w lustro.

Czy widzisz tam coś takiego, żebyś Ty akurat miała być wkurwiona? Ty?

Na drani w realu są inne metody, wyrównujące słabość oraz szanse. Na przykład gaz pieprzowy.

A w wirtualu, cóż, nieźle zazwyczaj sprawdza się szydera. Choć oczywiście obiekty i tak niczego nie pojmą, jak zawsze.

My jesteśmy śmiech, wszechmogący śmiech…

pozdrawiam i przepraszam