dziękuję. Sporo to dla mnie znaczy, co napisałeś na początku.

Ach, Francja i Niemcy, odwieczna Hassliebe, a wszystko przez to, że Ludwik Pobożny miał zbyt wielu synów…

“Czarodziejską Górę” mogłabym, sądzę, w sporej części odtworzyć, gdyby wszystkie wydrukowane egzemplarze trafił szlag. Czytanie co jakiś czas tej Książki to dla mnie nałóg, niczym papierosy i herbata.

Ja już tego nawet nie czytam, raczej oglądam obrazki :) W sensie, obserwuję te osoby, Hansa, Kławdię, Settembriniego, Naphtę, i tak już znam ich wszystkich, jako te złe pieniążki.

“Śmierć w Wenecji” też jest magiczna (tfu, nie lubię tego słowa), kiedyś nosiłam w kieszeni kurtki takie właśnie kieszonkowe jej wydanie, aż grzbiet się przedarł całkiem.

“Buddenbrooków” przeczytałam raz (na rekolekcjach w domu formacyjnym, to było coś, naczynia myte bez użycia bieżącej wody, karaluchy machające odnóżami z cukierniczki, czad po prostu), dużo pamiętam, ale wracać nie chcę.

A “Doktora Faustusa” odłożyłam po dwóch stronach, niesamowite, że ten sam Tomasz napisał tak różne, w moim odbiorze, knigi.

Wenę to ja mam zawsze, tylko się trochę z nią ukrywam. Napisać mogę, ale to będzie sztajerek z Zamarstynowa. Chwatit? Jeśli tak, to dostarczę na środę.

viele Grusse