Proszę wybaczyć, ale tak to jest, jak się chodzi do kina na filmy związane z religią.

Myślę, że to trochę jak oglądanie tych strasznych kiczów biblijnych, które pokazuje telewizja w Boże Narodzenie.

Ale może tylko, dlatego się Pani tak zawiodła, że czuła się Pani z tym tak związana?

Proszę wybaczyć, ale czy równie silnym przeżyciem byłoby obejrzenie filmu, opowiadającego o drodze warszawskiego kibola?

Film byłby ambitny, ale niestroniący od scen przyciągających uwagę: demolowanie Krakowskiego Przedmieścia, podczas gdy lokator Pałacu Namiestnikowskiego, wygląda z za parapetu; kuszenie do złego przez dziewczynę z Widzewa; gniewna zemsta wywołana naruszeniem zasad ustawki, czego skutkiem była utrata szalika. I tak dalej.

Na końcu filmu bohater idzie ulicą i nagle zatrzymuje się w miejscu. Z napisów dowiadujemy się, że zapuścił włosy, ukończył studia licencjackie w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i wymyślał dania z krajowych warzyw do czasopism dla kobiet, aktywnych zawodowo i społecznie, dochody przeznaczając na pomoc kibolom szukającym wsparcia.

Tytuł filmu: Kalarepa

I proszę nie brać tego za szyderstwo. Po prostu czasem chcemy chyba za wiele. Żeby jakiś obcy człowiek dorównał tym, co zrobił, temu, co się zbudowało w nas. Duchowo.

Z tego zwykle wynikają rozczarowania.

A Onemu proszę przekazać ode mnie wyrazy szczerego współczucia

Pozdrawiam