Nie poszłam na śpiewy. Nie wiem czy dobrze zrobiłam.

Ale…

Dzisiaj, kilkanaście minut przed godziną W poszłam na Plac.

Usiadłam na mojej ławce i czekałam spokojnie choć nie wiem czy to prawda z tym spokojem. Znam siebie i umiem przewidywać.

Siedzę i się rozglądam.

Na dwóch ławeczkach przyjemnie ocienionych siedzą: starsza Pani, odświętnie ubrana. Nawet takie białe rękawiczki na upalne dni miała. I mężczyzna z dzieckiem w wózku.

Moja ławka w pełnym słońcu.
Dobrze – myślę sobie – to uzasadnia ciemne okulary

17.00

Gdzieś w oddali słychać pierwszy przedłużony klakson

Potem ktoś się dołącza

W ułamkach sekundy to już jest chór

Pani i Pan z zacienionych ławek wstali

Ja już wiem, że nie mogę

Nogi mi wrosły i odmawiają posłuszeństwa

Mogłam tylko się wyprostować na tej ławce

No to się wyprostowałam

Boże, pomyślą, że jestem durną idiotką

Ruch się zatrzymał

Tylko prawie całkowicie

Czuję jakiś wewnętrzny stan, którego nie mogę opanować

Pozwoliłam łzom płynąć

W końcu mam te okulary, prawda?

Przypomniało mi się, że w zeszłym roku stałam na balkonie w pracy z Bożenką, która nie poznała swojego ojca, bo nim zdążyła się urodzić on zginął w Powstaniu.

A dzisiaj Bożenki już nie ma…

To jest bardzo poważnie i boleśnie smutny dzień Panie Merlot…