Ależ, Pani Renato. Ja Pani osobiście lubić bądź nie lubić nie mogę. Za co?
Jakąś szansę poznania Pani (a więc i stosunku emocjonalnego) dały np. te niezwykłe zdjęcia, co je Pani na dzieńdobry w TXT wstawiła. Ale to był wyjątek i ja tutaj o sprawach osobistych nie piszę.

Pani blog jest nieustającym pasmem reklamowym jednej partii. A przecież, nie mógłbym powiedzieć o twórcy żadnej z reklam, nawet najbardziej drażniącej, że go nie lubię. Nie mógłbym, bo go nie znam. Boć twórca reklamy w swym dziele nie mówi o sobie nic — i dobrze, bo na tym ta praca polega. W gruncie rzeczy nie wiemy nawet, czy ówże autor lubi produkt, który opiewa. Nie ma to znaczenia.

Ja się nie czepiam Pani. Ja się czepiam reklamy.

Nie poruszył mnie problem zawarty w Pani tekście, ale sam tekst.
Tak jak w reklamie dżinsów czy soczku nie zwraca mej uwagi napój lub spodnie, ale sam pomysł na zachwalanie swojego i obrzydzanie konkurencyjnego produktu.