Ciesze sie, ze nie wstydzi sie Pan swojego nazwiska. Nie zmienia to jednak faktu, ze polscy zydzi po drugiej wojnie swiatowej doznali w Polsce kolejnych krzywd.
I moja Babcia po ludzku dalej zyla w strachu. Ze przyjda. Ze spala. Ze Bog wie, co wymysla i o co oskarza. I tym razem ludzie, ktorzy nie mowili po niemiecku, ale w Jej ojczystym jezyku.Moja babcia tez sie nie wstydzila swojego nazwiska, tylko musiala je zmienic, by spokojnie zyc.
Zostala sierota w wieku lat siedmiu. Opowiadala, ze rodzice gdzies w Sowietach tragicznie zgineli. W jakich okolicznosciach nie dopowiadala i tajemnice zabrala ze soba do grobu. Byl to rok 1915. W Sowietach z Zydami wolno bylo zrobic wszystko, wiec moze zawiala ich pogromowa historia i stad te opory przed wspomnieniami.
A moze ktos Jej powiedzial, ze zgineli, bo byli Zydami? I to zdeterminowalo Ja na cale zycie i pozostawilo w Niej na zawsze strach?
Strach. Taki sam, jak ten o ktorym rozmawiacie, ale niepojety i niezrozumialy chyba do konca przez Pana KJ Wojtasie.
A placzki zydowskie placza. Bo sa ofiary, rowniez dzieci. Ale sie nie uzalaja. Bog tak chce i juz.
I jeszcze jedno. Przed moim wyjazdem z Polski, moj bliski znajomy, artysta o wydawaloby sie otwartej glowie i sercu, wdal sie ze mna w dyskusje na jakis nieistotny temat. Nie moglismy sie dogadac.Moze wodki za malo bylo.Niewazne.
W pewnym momencie wyciagnal gruba lage zza szafy, zdzielil mnie przez leb i krzyknal: Wypierdalaj do Izraela, ty zajebany zydku!!!
Po czym naplul mi w twarz.
I wiesz Pan co?
Ja go nadal lubie.