Po 1989 roku kilkakrotnie pojawiały się w naszym kraju próby konsolidacji wszystkich tych sił politycznych, które – choćby umownie – sytuowały się po prawej stronie sceny politycznej. Szczególne zintensyfikowanie tych procesów następowało w okresach poprzedzających kolejne kampanie wyborcze. Na fali nastrojów scaleniowych wyrosła m.in. Akcja Wyborcza Solidarność oraz Prawo i Sprawiedliwość. Obu tym formułom organizacyjnym – ku satysfakcji patriotycznie zorientowanej części elektoratu – udało się nie tylko zjednoczyć pod wspólnym politycznym szyldem szeroką reprezentację środowisk centro-prawicowych, ale przede wszystkim odnieść sukces wyborczy i przejąć władzę w państwie. Niestety, rychło okazywało się, że cele i sposób uprawiania polityki przez ich rządy były prostą kontynuacją „dokonań” poprzednich liberalno-kosmopolitycznych ekip, a posługiwanie się przez polityków prawicy patriotyczną i katolicko-narodową frazeologią, odgrywało dla wielu z nich wyłącznie rolę przepustki do państwowych synekur.

http://www.propolonia.pl/article.php?art=205