Na moim domowym biurku króluje faks, solidny, ciężki model z wszystkimi bajerami.
Lubię go. Bo znam go doskonale. Na ślepo wiem czyj numer telefonu kryje się pod jaką cyferką.
Nie muszę podnosić słuchawki, wystarczy tylko, że przycisnę odpowiedni guzik. a fax całym swoim jestestwem wypełnia pokój głosem rozmówcy.

On też mnie lubi.
Bezzwłocznie informuje mnie kto, kiedy telefonował i czego chciał, a w pilnych sprawach przekierowuje zainteresowanych na komórkę.

Tak więc, gdy wczoraj wieczorem dostałem wiadomość, że w poniedziałek będę poza miastem, wcisnąłem 4.
Odezwała się moja asystentka. Młoda, bystra, energiczna, aczkolwiek tym razem mocno wstawiona.
Wiadomo piątek wieczór…

Na tle muzyki świergoliła i chichotała.
Nie mając pewności, czy zrozumiała z czym dzwonię, poprosiłem żeby powtórzyła co w połykendowy poranek będzie priorytetem, w naszej fabrik w przeprowadzce?
“Pakowanie!!” wrzasnęła w słuchawkę, dając tym dowód, swej dyspozycyjności 24 h.
No i kwalifikacji. A jakże…

To gromkie “pakowanie !” jako żywo zainteresowało yassowa; “Pa, kochanie? Ideał asystentki…jaka ambitna…jak się stara…”

Na co ja, w sposób, który ostatnio niezmiernie irytuje yassową
(uważa bowiem,że moje prostackie, koszarowe poczucie humoru znamionuje wkraczanie w wiek średni):

“No,jeśli to rzeczywiście było “pa kochanie” a nie “pakowanie”, to zaczynam odczuwać wyrzuty sumienia wobec Rudolfa(odpowiednik plebejskiego Wacka).
Szanse aby, mu się jeszcze kiedyś taka okazja przytrafiła maleją drastycznie, z roku na rok…”

Tu roześmieliśmy się oboje.
Bo z yassową znamy się mniej więcej tak dobrze z faksem.
Mimo, ze właśnie z nim tworzę bandę.

Nieporozumienia i scysje zdarzają się nam a jakże, ale staramy się je szybciutko wyjaśniać, nie prowokować, nie szukać pretekstu.
Nie eskalować konfliktu.

Nikt z nas nie ma potrzeby udowodnienia czegokolwiek partnerowi, bo nikt nie ma duszących go kompleksów
Yassowa jest śliczna, mądra i zasuwa na snowboardzie jak szatanica.
A i ja mam świadomość własnych zalet.

Jakich, dowiedziałem się, gdy, w pociągu zmierzającym do Szczecina, wypełnionym kibicami docelowej drużyny, znad “Przeglądu Powszechnego” (tak Poldku – Przeglądu), podśpiewywałem sobie: “...czekam na wiatr co rozgoni, j***...k*** z Pogoni…”
Wówczas to, najmłodszy tak długo miażdżył mnie wzrokiem, aż spytał:
“Mamo powiedz szczerze, dlaczego ty wyszłaś za tatę?”
“Trzema mieć w domu kogoś kto umyje ci plecy…”- odpowiedziała mama.

Wtedy doszło do mnie, że jestem niezastąpiony. Uff…

Zresztą wzajemnie jesteśmy sobie potrzebni. Ja myję plecy, a ona właśnie wzbogaciła moje szlachetne nazwisko swoimi dwoma literkami.

Nie wiem dokładnie dlaczego naszej spółce się udaje od tylu lat?

Może dlatego, że nie szukamy wsparcia naszych racji u teściów i rodziców, u oddanych przyjaciółek i dobrych kumpli.
Nie obnosimy się z własną krzywdą.
Swoje sprawy załatwiamy sami, nie bacząc co mówią życzliwi sąsiedzi.
Może dlatego…kto to wie?

W każdym razie wiemy, że w poważniejszych przypadkach należy zacząć od siebie.
Wiemy to, i zaczynamy od prostego przepraszam...

I dlatego poniedziałek zapowiada się nam kolejnym mniej lub bardziej fajnym dniem.

A właściwie…po co ja to wszystko piszę?

Przecież to banalna oczywistość...spadam więc na rower.

Wiosna idzie…pa!