Podoba się mnie to wcielenie.

Pieśń i tekst tyż, a wersja youtubkowa trochę bez mocy, w przeciwieństwie do tej zalinkowanej w tekście.

To porównanie jeszcze ładne:

“Trochę jak naznaczona zmarszczkami, surowa i wymagająca nauczycielka martwego języka.
W przeciwieństwie do młodej i zgrabnej psorki od plastyki, z którą na szkolnej wycieczce, można się opić likieru z wiśni.”

Acz w sumie chyba łatwo wywnioskować, że ja to na łatwizne idem i likier z wiśni wolę:)
Choć z drugiej strony myślę sobie, że granica między piosenką a pieśnią czasem płynna jest.

A w ogóle za krótki ten tekst.
Dobrze się czyta, ale za szybko się konczy.

Jak bym potrafił, to bym napisał txt – O samotności w sieci.
Nie potrafię.

Usiłuję natomiast napisać txt polemiczny takiemu jednemu panu z Europy, i tyż nie wychodzi. W głowie huczy a palce sztywne.

Czas w st’iep idy, szaszku i hajdawery podpasaty.

Ano…

Fakt, choć zbieżność przypadkowa, z tym tytułem.
Knigi nie czytałem.
Zreszto już niewiele warto jest co poczytać?
Chyba, że już przeczytane.

widzę, że nawet nie muszę sam sobie poprawiać rankingu.:)
Dzięki.

Ale jeśli nie chcę rzeczywiście zostać samotnym w sieci, to pozwólcie, że wpadnę później i wówczas wszystkim odpowiem, teraz mam całkiem realnych gości.:)

Sorki.

..ale prosi nie edytować samemu tej notki, bo poprawka mogłaby zniknąć.

Serwer pozdrawia

Na Festiwalu Piosenki Prawdziwej (większość z Czytelników tego nie pamięta, jak sądzę) Pani Natasza Czarmińska śpiewała też (poza Prośbą) “Obudźmy się”. Miałem to na kasecie, ale już nie mam ani kasety, ani magnetofonu. Może masz dostęp też do tego utworu?

Swoją drogą, najlepszej jakości nagrania z tego festiwalu znalazłyby się zapewne w ubeckich archiwach…

nic się nie zmieniło, biegacz i bieg ciągle ten sam. Tylko okrążenie kolejne.:)

Kto by nie wolał opić się likierem z fajną plastyczką?

Chodzi o to, by próbować zrozumieć też starszą panią, a nie czepiać się, że ręce jej się trzęsą nieco i sztuczna szczęka troszkę niedopasowana…

A tekst był dwa razy dłuższy, o jeszcze jedną piosnkę, z którą zupełnie nie mogłem sobie dać rady. Wyleciała więc skracając notkę.

Pozdrawki

dziękuję, ale nie kokietuj. Jak Ty nie potrafisz, to kto tu potrafi?

Pozdrawiam serdecznie

jakbym mógł, to z wdzięczności wysmarowałbym każdy trybik maszyny wiśnióweczką.:)

I tagi, jakby lepsze.
Wydawało mi się że dałem; Czermińską, Pawluśkiewicza, Herberta, Gintrowskiego i Kaczmarskiego.
Bo w takiej kolejności pojawiali się w tekście.
Ale tak jest dużo lepiej, bo Prośbę Herberta, wykonywała z tego towarzystwa tylko: Czermińska i Gintrowski. Każde pod inną muzykę.

Dziękuję serdecznie

“Obudźmy się” znajduję się na płycie wydanej w 2004 roku.
Na pewno można ją jeszcze kupić.

Zadziwiająca jest moc przekazu odchodzącej już Nataszy, zawarta na tym cedeku.
Dla mnie, absolutnie nieporównywalna z wcześniejszymi wykonaniami.

Pozdrawiam, dobranoc

Bardzo jest Twój tekst i pieśń bardzo…

Zamiast pleść (znowu ;) jakieś emocjonalne głupoty wyrażę uznanie dla powyższego gwiazdkami, palce prostując.

Ciebie zaś pozdrowię.

o nie, ja nic nie poprawiam.
To “e” stanowi fragment mojej kuracji odmładzającej.:)

I jeszcze jedna, zaległa a delikatna sprawa: ja dałem Ci 5 gwiazdek a Ty mi tylko 4. Wyjaśnij proszę skąd wziął się mój dług?
Mnie wychodzi, że to raczej Ty wisisz mi jeszcze 1 gwiazdkę.:)

Pozdrawiam

no właśnie, z tymi poetami to wieczne utrapienie.

Kiedyś pani profesor dociskała mnie bym wyjaśnił, co chciała przekazać w swoim wierszu poetka Poświatowska Halina.

“Co napisała to wiem, ale żeby powiedzieć dokładnie to co ona, to musiałbym nazywać się Poświatowska, nie yassa.” – odpowiedziałem.

Impertynentem jestem od zawsze.:)

Pozdrawiam serdecznie

Kiedy mnie jest szczerze przykro, że z poezji mam słabiutko i “nie pogadasz”. A Pan wziął się w dodatku za Herberta… Gdyby Pan zaczął od jakiejś Osieckiej, to może bym się odważył... ale Herbert! A Osiecka z Marylką i innymi kolegami też przecież śpiewała i uchodzi dziś (w mediach) za poważną poetkę “niepodległościową”. Herbert wiadomo – pod koniec życia zwariował z wiadomych powodów. Mało kto o nim pamięta.

Ja nic nie mówiłem. To Pan powiedział ;)

Może rzeczywiście przegiąłem, nie wiem co mnie podkusiło. Pewnie to co zwykle ;) Niech Pan ciachnie i zachowa na lepszą okazję. Walnę Panu w ramach rekompensaty jeden komentarz ze szlaczkiem i jeden względnie na temat. Oba gratis, czyli za darmochę ;)

Sorry,

może rzeczywiście tym razem wyjątkowo ciachnąć te offtopiki? Albo przerzucić do osobnego wpisu?

(po przeczytaniu proszę skasować ten komentarz, bo też jest nie na temat)

Panie Yasso, proszę wykasować! Niech będzie miło ;)

Dobrej nocy wszystkim,
referent

sorki, zobacz była druga w nocy, niuans mi umknął.:)

Już raz udało mi się sprytnie wybrnąć z analizy strof Poświatowskiej, której zresztą do tamtego momentu nie czytałem.:)
A tu masz… Ale jeśli nalegasz to spróbuję;

Ta kropelka nadziei, to jak rozumiem “po strunach podróż, po zabawach”.

Ratowanie się koncertem h-moll Paganiniego lub radosnym pijaństwem do rana, w Kameralnej jest tą szansą na ocalenie.
Rozpaczliwa ucieczka w prywatność. Od spraw publicznych, od społecznej rzeczywistości, od polityki.

A znając stosunek poety do Polski post-transformacyjnej, nie wydaje mi się, żeby dziś już uznał, że, mimo odmiennego sztafażu, wiersz stał się nagle nieaktualny.
I to, według mnie, jest najsmutniejsze.

Pozdrawiam serdecznie

Po mojemu były offtopiczne, bo nie dotyczyły wykonanego lata wcześniej tytułowego utworu. Stąd moja, pierwsza i ostatnia, nieśmiała i “w drodze wyjątku” prośba. Żaden tam nacisk.

Decyzję szanuję i pozdrawiając kreślę się z szacunkiem

Regerencie! Może Dewiancie! Ale Pan “pojechał”, Panie Yasso, nie ma co zbierać... ;)

Wracając do Herberta, dramat polega na tym, że on jest nieludzko aktualny. Można powiedzieć – nadawał na takim poziomie abstrakcji, że zawsze znajdzie się jakąś ścieżkę interpretacji, dopowie coś i wyjdzie, że Herbert poetą był. Jego geniusz będzie po prostu typowo genialny (jeśli można tak to ująć). Nie wykluczam też, że Herbert pasuje, bo – paradoksalnie – zmiany, które przyszły, są niewielkie. Są nowe fasady, kolorowe batoniki, więcej złotówek w portfelu, ale istota jest bez poważniejszych zmian (raczej petryfikuje i unowocześnia się starocie). To jest to pytanie, czy można stanąć w pół kroku. Albo rozkroku. Myślę, że Herbert były dziś megarozczarowany; nie cenił takich kompromisów.

bez urazy, szybciutko się poprawiłem.:)

Co do Herberta, to …otóż to.:)
Z tym, że ja więcej niż myślę. Ja jestem przekonany, że byłby niezadowolony.
Dawał temu wielokrotnie wyraz. I w końcu, od tego właśnie zwariował

Pozdrawiam

moglibyśmy się spierać do rana o każde słowo, o każdy wers, bo jak bardzo dobrze ujął to pan Referent, Herbert był geniuszem typowo genialnym.:)

Ja dodam tylko. że jeśli się go wyjmie z kontekstu czasów był geniuszem uniwersalnym.:)

Nie jestem przekonany, że w tym wypadku chodziło o jakiś nieskończony i nieuchronny cykl, zwijania i prostowania palców.

Pozdrawiam

Moglibyśmy, bo czytam kolejny raz, po kolejnym razie i za każdym odkrywam coś, a za chwilę to coś umyka, żeby się pojawiło inne.

W żadnym razie nie chodziło mi o nieskończony i nieuchronny rytm zwijania palców.

Raczej o to, że trzeba mieć także umiejętność ich zwijania, tak samo jak rozprostowywania.
Że choćbyśmy nie chcieli to zwinąć dobrze umieć, niekiedy trzeba, po prostu.

Walka ma swój koniec, a wtedy dobrze jest te same palce rozwinąć.

gdy w dłoń otwartą przyjmiesz…

Bez żartów, Panie Grzegorzu. Z faktu, że Pan nie widzi sensu przeciwstawiania wynika tylko tyle, że Pani nie widzi. I oczywiście nie musi Pan widzieć, tylko po co od razu redukuje Pan problem innym, którzy być może widzą. Chyba że Pan jest tym prawdziwym ekspertem od pisarki i jej piosenkarki, wówczas OK., przyjmuję... ;) Chyba Pan jest, bo stosuje Pan typowe eksperckie zaklęcia jak: Ciągle albo Osiecka jest li tylko uniwersalna i żywa (pogląd, że ona jest wciąż żywa nadaje się do “Archiwum X”).

Dla Pana wyjaśnienia, bo zdaje się przeczytał Pan co chciał, a nie co zostało napisane. Nie oceniałem tekstów piosenek Osieckiej. Każdy, kto jest choć trochę przytomny, potwierdzi, że ją interesowały inne tematy niż Herberta. A nawet jak interesowały podobne, to wychodziło niepodobnie. I bardzo dobrze, że tak wychodziło, nie czynię z tego zarzutu, co to w ogóle byłby za zarzut. Oni zresztą nie byli konkurencją, funkcjonowali w innych ligach. Rzecz w tym, i to jest dopiero ciekawe, że Osieckiej dorabia się dziś liczne legendy (w stylu Ministerstwa Prawdy). Słuchałem ostatnio wywiad z, prawda, Marylką (w którejś ze stacji TVN-u), i wyszło mi z tego, że one (Marylka i Osiecka) były prawie jak Halina Mikołajska, czy inna wariatka Komorowska. Takie czasy, że w dobrym tonie jest mieć również twórczość “niepodległościową”. A tymczasem, prawda, rzeczona pisarka (poetka) i jej piosenkarka zajmowały się wtedy z gruntu innymi rozrywkami. Wszyscy to wiedzą, tylko po co tworzyć legendy?

Wiadomo po co. Niech więc Pan, Panie Grzegorzu, nie udaje pierwszego naiwnego, bo nie o to chodzi, że jedna pani ładnie śpiewała, a druga układała ładne wiersze, dzięki czemu jest wciąż żywa jak Mickiewicz. Potwierdzam zresztą, że fajnie pani Osiecka pisała, niezgorzej. Idolatria u dorosłego mężczyzny, Panie Grzegorzu, to nie jest powód do dumy. A jeśli dorosły mężczyzna już musi, to lepiej kiedy przynajmniej bałwan jest poważny. Czołem ;)

referent

Grzesiu, a Niepewność ? :)

dwie uwagi,
pierwsza natury ogólnej:

Nie można Herberta wyizolować z miejsca i czasu w którym tworzył. Nie można go traktować jedynie, jak wyabstrahowanego z kontekstu geniusza, tworzącego uniwersalnie, niemożliwe do jednoznacznej interpretacji teksty.

Był on poetą silnie zakorzenionym w naszej tradycji, historii i kulturze. W swojej teraźniejszości społecznej.
Śmiało i nonkonformistyczne diagnozując konkretny i realny świat. Swój świat.

Czyż nie był rugowany i przemilczany w PRLu?
Czy w III RP nie usiłowano zrobić z niego wariata?
Czy ogólnoludzki, ponadczasowy i abstrakcyjny twórca byłby aż tak niebezpieczny dla skrzeczącej rzeczywistości komuny i postkomuny?

Druga uwaga, konkretniejsza:

Nawet byłbym gotów się z Tobą zgodzić, gdyby wiersz kończył się trzecią zwrotką.
Ale tak przecież nie jest.
Jest kontynuacja.

W zwrotce czwartej pojawiają się hamletyzujący inteligenci “co czaszkę w czułe palce biorą”, którym nie starcza odwagi by zająć jasne i czytelne stanowisko.
Relatywizują i ściemniają.

Jedni kryją się za banałami empati i tolerancji; przecież on/ona maja prawo bronić swego życiorysu. Nie zająknąwszy się nawet, że ten broniony życiorys to kłamstwo.

Inni, w trosce o to by było miło i przyjemnie próbują niewygodne usunąć lub przemilczeć. Odłożyć ad calendas graecas. Ukryć. Przekłamać.
Ot, przykłady z pod jednej blogowej notki.

Jest i piąta zwrotka, którą co prawda już przerobiliśmy, ale zwróć uwagę na jedną charakterystyczną rzecz.

Na zadziwiającą aktualność jej wersów, gdy okazuje się, że dziś najbardziej popularną osobą w kraju, osobą największego zaufania społecznego jest animator działalności, przez poetę określonej słowami;“po strunach podróż po zabawach”.

Zamykając się w prywatności, tracimy powoli zainteresowanie sferą publiczną, naiwnie sądząc, że nas nie dotyczy.
Zostawiamy ją w rękach cwanych hochsztaplerów i akwizytorów.

Czy naprawdę przestroga Herberta z przed lat jest aż tak chybiona?
Czy coś jakby nie wracało, w zmienionej, unowocześnionej formie?

Na koniec muszę zadeklarować solennie, że nikomu nie narzucam swojego rozumienia wiersza.
Niech każdy pojmuje go na swój sposób, albo niech choć spróbuje zrozumieć.

Tobie w każdym razie dziękuję za podjęcie trudu własnej interpretacji.
To cenne.

Pozdrawiam serdecznie

jak z wyrzutów się biorą takie piosenki, to ja jestem za:

A w ogóle, ja tam lubię niepoukładane osobowości i skomplikowane, nawet takie, co w cuś się zaplątaly czy cuś złego zrobiły, jakoś one bliższe mi są niż niektórzy “idealni”.
Ale to już poza tematem.

Pozdrawiam

A mnie jest bliższy AZS Olsztyn niż AZS Częstochowa. Mimo że od pewnego czasu przeważnie zbiera baty. Odpowiadam Panu mniej więcej tak samo na temat ;)

referent

ależ ja naszą Marylę też doskonale rozumiem, choć zupełnie nie czuję potrzeby występowania jako jej adwokat.
Więcej, uważam dorabianie sobie chwalebnej przeszłości przez nią za błazenadę. Tylko błazenadę.

Ale jak się ma za sobą rozumiejących psychologiczne prawidła, to można robić z siebie idiotkę bezkonsekwentnie.
Spoko.
Dobrzy ludzie kupią z chęcią jej bohaterską historię.:)
Zwłaszcza, że w temacie prawdziwie bohaterskich historii odnotowujemy ostatnio deficyt.:)

Doskonale, że Twoja wielce dyskretna krytyka, jest pod tak ścisłą kontrolą, że nie przeradza się w potępienie, bo to mogło by się przerodzić holokaust prawdziwy.:)

Pozdrawki